sen bana git demedin..ben sana tutunamadım..en tuhaf uzakta kalışım oldun.. ’’hoşçakal’’ bile değildi; son sözüm.. mesafeler hep büyüdü..o onu dedi,bu bunu dedi,şuydu,buydu ve de...
ve de bitti...
bitti..
bitti işte..vedasız,acısız,ağrısız bir ayrılık oldu..sen orada kaldın,ben burada...
şimdi de oturmuş yazıyorum...sadece sana değil..ona,buna,şuna,herkese...en güzeli de bu; yazmak...
kim bilir hangi eve girdim şuan? hangi otobüs yolculuğunun cam kenarındayım? tut ki; ekmek kırıntıları yere dökülmesin diye açılmış bir sayfayım.. bir bakkal tezgahında; ucuz şarap sarmak için hazır tutuluyor da olabilirim...bir yatağın başucunda da...peki sen...
belki; hayali bir sevgilisin bir okur için..ama olsun..düşlerken sınırsız olmanın bir mahkumiyeti var mı ki? kime ne?
kara tahtaya yazılmış kelimeleri silmenin ne güç olduğunu hatırlıyor musun? evet silinirdi..ama mutlaka kalırdı izi..bende seni siliyorum yar...hemde iz kalmamacasına... bastıra bastıra silgiyi..ama ne gam..kara tahta iz tutuyor...
senden sonra dışarı çıkarken;hep şemsiyemi aldım..ilk defa saçlarım ıslanırsa;başımın ağrıyabileceği ihtimalini göze aldım...
senden sonra daha sıkı giyindim..hiç üşümedim senden sonra...
kahvaltıda gazete okumuyorum senden sonra...ev yapımı çilek reçelinin içine dalan gazetenin sayfaları artık şerbetsiz pür’u pak...
senden sonra kokulu mum aydınlığını satın almadım mağazadan...
ayraç yoksunluğundan ’’okunan yer kolay bulunsun’’ diye yüzüstü yatırılmış,yarım kalmış kitaplarımın hepsini bitirdim senden sonra...
hiç kar yağmadı senden sonra;bu gri kente...
senden sonra;ben sarıyer’i sevdim..istinye’yi..yeniköy’ü...emek kafe de sabah kahvaltılarında buldum kendimi defalarca...istiklal caddesi,taksim...bu kadar kalabalık mıydı o zamanlar?
senden sonra...
senden sonra...
senden sonra...
..
ben de yoktum aslında...
ben senden sonra düş oldum...
HOŞÇAKAL!!!