Aylardır saçlarını taramıyor,aynada kendine bakmıyor,aradıkları kişiye hiçbir zaman ulaşılamıyordu.Perdeleri kül rengi,odası keşhane bir kokuya sahipti,mutfak damla sakızlı kahve kokusunun yerini dolup taşan çöplerin kokusuna bırakmıştı.

Kapısı günlük yumruklanıyor,kapı ardında ki dostlara ’Yaşıyorum’ deyip hıçkırıklarını apartman boşluğuna salıyordu.Bir zaman sonra beyaz fayans kaplı koridora yığılıyordu.Belki de günlerdir yıkanmıyordu bile.

Çilingir olup açamıyordu kimse kapılarını,balyoz olup yıkamıyordu taş duvarlarını.Yaklaştırmıyordu kimseyi elli metre yakınına,buz torbalarını sol yanına sarıp uyuyordu geceleri,anlaşılmayı beklemiyordu.

Peki neydi beklediği?

Bilmiyordu,bilmemekle beraber merak edip hayata tutunmayı denemiyordu.Tam da öyle anlarda gelir ya çok da lazımmış gibi o ’Merhaba’.

Duvarlarına çarpa çarpa yankılanıyordu o ses;Beynini kemiriyordu,karşı konulmaz ses tonuyla şiirler fısıldıyordu kulağına.Kimsenin ulaşamadığı o kadına serenatlar yapıyordu,paronoyak olduğunu düşünmeye başlıyordu artık,hayalle gerçek arasında gidip geldiğini,aklının delirtircesine oyunlar oynadığını düşünüp akılsız kalmama gayreti gösteriyordu.Hakim olmalıydı,kendine karşı direniş göstermeliydi,tabularını yıkmamalı en önemlisi inanmamalıydı.

Medcezirler kopuyordu içinde’Merhaba’nın karşı konulmaz lutfkarlığına karşı,tam da sol yanını sıktığı anda ’Seviyorum’larla donatılmış zülfikar kesti boynunu Kadın’ın.

Artık kıldan inceydi duyguları,karşı koyamamış olmanın serzenişiyle portmantoya astığı gülüşünü kuşandı,amazon gibi güçlü hissetiyordu kendini,zülfikara karşı gelmek olmazdı,kudretine kalemiyle karşılık verdi kadın çünkü;Yapabildiği tek şey yazmaktı,yazmaya çabalamaktı.

Önce duşunu aldı,dolaşmış saçlarını acıtarak da olsa taradı,süsledi kendini,aynada ki kendine baktı,zayıflamıştı,aylardır doğru dürüst yemek yemediğinden solmuştu sıfatı.Biraz allıkla renklendirdi yüzünü,kirpiklerini rimelledi,siyah pantalon,siyah kazak,siyah babetler,krem rengi mont.Özenerek seçmeye çalışsa da Siyah en sevdiği renkti ve vazgeçemiyordu.

Ses kulağına uğultular fısıldamaya devam ediyordu;Bu seferde ’Özledim’lerle feth ediyordu Kadın’ı.Kapının koluna uzanırken elleri titredi,aylar sonra ne ile karşılaşacağını kestiremiyordu,gözleri yuvalarından fırlarcasına irileşmişti,nefes alışları hızlanmıştı,bir cesaret kapıyı açtı,merdivenlerden koşar adım indi,şehrin ayazı kaldırımlardan vuruyordu yüzüne,koşuşturan insanlara çarpıyordu’Önüne baksana be’lere aldırış etmiyordu,tuhaf saçlı çocukların arkasından kahkaha patlatıp Sakarya Caddesinde aldı soluğu.

’İki duble rakı lütfen’ dedi garsona,bir dubleyi kendine diğer dubleyi karşı sandalyeye uzattı...’Bir duble daha lütfen’ sonra ’Bir duble daha’ ve ’Bir duble daha’ Kadın kadehleri devirirken diğer duble boşalmıyordu bir türlü.

’Kapatıyoruz Bayan’sesiyle irkildi doğruldu sandalyeden,gözü boşalmayan kadehte kalmışken zora ki çıktı meyhaneden...

Taksiye binecek parası kalmamıştı ve bu yüzden sallanarak Dikimevi’ndeki dairesine kadar yürüdü,soğuktu Ankara geceleri,yol boyu tek bir çıt sesi bekledi kulağına,dairesinin kapısını açtığında boşa bir bekleyiş olduğunu anladı sonunda.

Ayakta zor duruyordu,gözleri yanıyordu ve kekremsi bir tat vardı damağında,gülüşünü aldığı yere astı,çantasını,montunu yere fırlattı,odasının kapısını açtığında gölgeler oynaşıyordu etrafında ve herbirinin sesi çınlıyordu kulağında;

’Aptal Kadın’

’Aptal Kadın’

Elleri kulaklarında ağlayarak banyoya attı kendini,yırtarcasına çıkarttı üstündeki siyahları,en seksi haliyle uzandı boş küvete,musluğu açtı,küvet doluyor Kadın ağlıyordu,küvetten taşıyordu acısı,akan rimelleri siyaha boyuyordu bedenindeki berraklığı.

Yine o ses...

’Kırmızı’

’Kırmızı’

’Kırmızı’

Suna A. GÜLSOY
03:29