Bana inceden bir akıl gerek belki,anlamıyorum kendime bir anlam veremiyorum.Olmadık anda iste budur diyecegim bir fikir.Saplantı haline geldi artık.Parlak olmasada olur biraz belki biraz soluk,biraz donuk.Yok belkide sacmalıyorumdur.kendime gelmeliyim.Ben onumu gormuyorsam peki ya umutlarım nasıl yol bulur.Yoksa cıldırıyormuyum,mumkun degil.Ne zaman biter bu oyun,bu kacıncı perde.Adım ne benim,oldummu,dirimiyim hayalmiyim yoksa gercekmiyim.Umutsuzmuyum ki ben umutsuzca baktıgım her noktada sen.Bana uzagı gostermeyin yapmayın,etmeyin.Uzakları yakına getirin bir zahmet uzgunum ve acizim.Yaslıyım sadakate olan inancımı kaybettim sebebi yine sen.Uzak korkutuyor beni hatırlıyorum simdi gidisini.Belki sana sessizlik yakısıyordu bilmiyorum.Ama gittin sessiz sedasız bir elveda demedin.Bende sustum sessiz kaldım gidisine.Dur gitme diye haykırıslar koptu paramparca yuregimde.Ama sustum cok uzaktı kal deme ihtimalini kaybettim.Bunun icindir yakınlara bakma ozlemim.Ve bu yuzden seviyorum sana tekrar dokuna bilmek hissine yenik dusmeyi.Uzak durma ne olur yakınıma dur,zindan karası coker birazdan gozlerime.Son bir kez gorsem yuzunu,dudagımda hissetmek olsa nefesini.Uzagımda durma ne olur,biliyorum yakınsın bana.Bir adım daha koparır yer yuzunu maviden.Onemide yok artık aslında yasamanın,yurekteki haykırmaları tutmanın.Titrek oldu ellerim tutmuyor ayaklarım bir sahnenin,son perdesindeyim.Yazıp burusturup bir kenara attıgın ve adını koyamadıgın siirlerinleyim.Uzak durma ne olur karanlık coktu gozlerime.Onemi yok artık bu kacıncı bahar yada kıstır.Hangi yıl hangi mevsim kimin umrunda kargalar topragımı eselemekte.Ve hala sen yoksun ve ben hala seni ozluyorum.
mustafa tuncel (s II en t.H ı L l...)