Meğerse bitecekmiş öyle mi.. Bitsin, bitsin hatta bir daha başlamasın da. Üzülmememi sağlayacaksa, yılda bir kez de olsa tebessüm etmeme faydası olacaksa, bitsin… Yeniden bir şeyleri ümit edebilmeme faydası olacaksa bitsin, inanın itirazım olmaz. Kızmam da; neden kızayım ki.. Bir nedeni mi var.. gerçekten üzülmem, şaka yapmıyorum…
Seni kandırmak da planlarım arasında yok. Bana inanıyorsun değil mi, gazel sesinde kol kola yürümeyi istediğim sevda gözlüm.. Benimle olmaktan sıkılmıyorsun ya.. Ne olur sıkılma; bunu sağlamak için gerçekten uğraşıyorum.. Eksiklerim olursa yüzüme vurmazsın değil mi, okyanus gözlüm.. Seni çok seviyorum, hem de nasıl sevmek biliyor musun.. ellerinde tutmadan yaşamanın ıstırap olmaya başlayacağı kadar içten, arzulayarak seviyorum.. bahar kokulu, kır desenli yârim.. olur ya belki uzaklarda kalırım. O zamanlarda, az da olsa beklersin, hatırama önem verirsin değil mi..
Yanlış anlama senden şüphelendiğimden söylemiyorum.. Sadece unutulmaktan korkuyorum.. Hele ki unutan sen olursan yıkılırım. Beni anlıyorsun değil mi, yonca kadar taze, zeytin kadar katkısız eflatun tenlim.. Senden uzakta kalmaktan hiç hoşlanmıyorum . Ne yapayım, yaşamın katı kuralları belli zamanlarda insanı bazı şeylere mecbur kılıyor. Aslında sen de bilirsin değil mi, yoksa hissetmiyor musun, sana derinlerden gelen sevda, bağlılık sözlerimi.. Yapma gonca gülüm.. bunları kafiyeli bir şiir olsun diye yazmıyorum, kafiyeli gözlerini hak edecek sözlerin ancak bunlar olabileceğine inanıyorum.
Aslında sana kırgınım biliyorsun öyle mi.. Neden olduğunu sorma, sorduğunda nutkum tutuluyor, cevap veremiyorum.. Sonra da boş konuştuğuma hükmetmeni istemiyorum. Alınma bağ gülüm.. Seni her şeyden hatta kendi nefsimden kıskanıyorum. Abarttığımı düşünme. Bilirsin ya, derler ki; herkesin ruhuna göre birileri vardır diye. Ben de seni ruhuma göre biçilmiş bir kaftan misali görüyorum.. Özlüyorum… çok özlüyorum.. bunu anlaması kolay da, peki yanımdayken hala neden özlüyorum bunu gerçekten merak ediyorum…
Ayrılık vaktinin türküsünün acı acı kulaklarımda çalmaya başladığını hisseder gibi oluyorum.. gerçek olduğunu söyleme, söyleme ne olur; yıkılırım, tükenirim. Beynimdeki oksijen tükenir, kalbim durur. Beni öldürmek mi istiyorsun. Bunu açık açık söyle ki bileyim. Yoksa arkadan vurulmuş olmanın derdiyle hayatımı berbat edersin.. Yapmazsın değil mi.. Biliyorum yapmazsın da, yine de neden bu kadar korkuyorum öyleyse. Beni tedirgin eden düşüncelere sevk etmenden korkuyorum her halde…

Hasan BİNBUĞA KARŞIYAKA/İZMİR/MUTSUZ BİR GECE…