Birbirlerini pışpışlayan, kız kıza gün muhabbetlerine dönmüş, adına da eleştiri denmiş yazılmış, çizilmiş onca saçmalığı okumaktan bıktım… Keçiboynuzu gibi kemir kemirebilirsen.
Yüzüne bakılır bir şiir yakalayıp da oh be kardeşim ne güzel yazmış şair diyemediğim bir yana dursun. O şiiri okurum umuduyla okumak zorunda kaldığım onca saçmalığa artık söyleyecek söz bulamıyorum bile. Vaktimi, zamanımı çalmak bir yana dursun haydi hamallığından da geçtim de usta… O saçmalıkları yazdım, birde şiir oldu zannedenlere ne demeli? Birde inanıyor iyi bir şey yaptığına ve paylaşıyor fütursuzca. Yazmak özgür bir eylem de yazdığını yayınlamak bir cesaret örneğidir, iddiadır. Meydan er meydanıdır ve madem çıktın o meydana iyide olsa kötüde eleştiriye açık ol be adam… İki cümle kurup şu olmamış, böyle olması şöyle olmuş dedin mi yandın gitti. Senden kötüsü yok, birde utanmadan pusuya yatar, it gibi okur her yazdığını ve fırsat kollar bir yanlış, bir olumsuzluk yakalasam da soksam yerin dibine diye. Neyse ki bunu yapabilecek ne edebi bilgi ve donanım bulur kendinde, ne de cesaret. Öyle yattığı pusuda islenir gider…
Onu da geçtim haydi şiiri paylaştın, üzerine bir de seslendirdin… Oldu mu şimdi? Sıçtın, sıvıyorsun derler hani… İğrenç, ağdalı bir okuma… Ne duraklar durak, ne esler es, ne doğru nefes almayı biliyor nede doğru duyguda ses vermeyi. Oldu mu sana birde şiir seslendiren… Diksiyona, artikülasyona, fonetiğe hiç girmiyorum bile… Arkadaş yazdın tamam, ilk iki mısrada anlıyoruz zaten devamını getirmemek gerektiğini, kesiyoruz okumayı da ama sen onu seslendirdiğinde o iğrenç seslendirmeyi de dayıyorsun ya bize. İşte o dayanılır gibi değil… Zor da değil ki, yapma… Yapmak zorunda hissetme kendini… Ne demiş şair, şiiri yavuklusundan dinlemeli, sen bırak iyi ses verecek biri okusun, sende keyifle dinle. Hiç olmazsa düzgün okununca okuyanın yüzü suyu hürmetine ulan ne güzel yazmışım der avunursun…
Haydi, ondan da geçtim… Bu kendini bilmezler okuyor yazdıklarını ondan sonra başlıyor kurmaya birde… Sen yaz şiir nasılsa diye. Adam bırakmıyor ki şiir kalsın. Yazanın hayatı, aşkları ve varsa o şiirlerden deşifre edilip, devşirilip bir karakter dikiliyor üzerine. Sen istediğin kadar ironi yap, uydur popondan o bilir sen nereden bileceksin. Sen böylesin deyip çıkıyor işin içinden. Arkadaş sana ne benim karakterimden, aşklarımdan, duygularımdan? Sen okuduğun şiirde kendine bir şey buldun mu tadını çıkart ne istiyorsun benden? Okuduğun şiir yalnızca benim kirli çamaşırlarım değil ki. Kişi kendinden bilir işi… Çünkü o öyle yapıyor. Başına ne gelirse onu yazıyor şiir diye. O nedenle sende öylesindir, ne yazdıysan o gelmiştir başına… Yani kazara bir şiir de tecavüz desen hemen anlar onlar, anlar ki senin ırzına geçilmiştir. Çünkü cehalet beraberinde böyle fütursuz bir cesareti de getirir…