Oynardı saatlerce çocuklar o tarladan bozma top sahasında. Saatler çabuk geçerdi ama mutluluk verirdi. Sonra saatler durdu, zaman geçmez oldu. Anladımki o an büyümüştü çocuklar.

On yedi yaş ne kadar acıtıyor ve saçmalatıyor insana. Okulun ilk günüydü ve burnu akıyordu hastalıktan. Döndü ve peçete uzattı o kıvırcık kız. Daha ismi bile yoktu hayatında o kızın. Sonra isim kazandı kendine, Herhangi bir kahramanlık yapması gerekirdi eski türk geleneklerinde isim kazanmak için. O kıvırcık kızda başarmıştı isim kazanmayı. Adı aşk olmuştu kendisine aşık olunmuştu. Ama en çok kıvırcık demeyi sevdim ona. Hatta kıvırcığım. O uzattığı peçete onu tanıdığım sürece çıkmadı aklımdan. Ve en büyük engelim oldu ona yanaşmakta. Kendimi küçük hissettim. Oysa herkes hasta olabilir herkesin burnu akabilirdi. Ama dedim ya on yedi yaş saçmalıklarla dolu.
Hiç söylemedim ona seni seviyorum cümlesini ama o biliyordu sevdiğimi. Oda hiç söylemedi beni sevip sevmediğini ama ben biliyordum sevmediğini. Ben aklımda bir düna yaratmıştım ona o gezsinsin diye. O dünyada gezmesi ve benim ona şiirler okumam onun hoşuna gidiyordu. Sonradan farkettimki ona hiç şiir okumamuştım. Aslında yaptığım onu düşünerek şiirler yazmaktı. Onu tamamen bir ilham perisi olarak kullanıyor ve mutlu oluyordum. Onunla bir ilişkim olsa mutlu olmayacaktım biliyordum. Hatta bir ilişki teşebbüsünde bulunsam o bunu reddedirdi eminim. Niye bozayım bu aşk rüyasını niye yok edeyim ellerimle kurduğum dünyayı. üç beş aylık flötrt için değermiydi yıkmaya; o zaman değmediğini düşündüm.
Bir aralar yetmedi hayaller ona belli eder gibi oldum duygularımı, ama hepsini söylemedi. Ona yazdığım şiirleri vermek istedim ama vermedim. Ne kazanacaktım karşılığında elinimi tutacaktım ; hayallerimde zatn benimdi o eller. Gözlerinemi bakacaktım ; zaten onun gözlerindeki yansımaydı tüm gördüklerim. Onu uzaktan seyrettim bazen o farketmeden. Her seni seviyorum diyesim geldiğinde şiir yazdım. Şiirlerimi yazmaktaki amacım kalbimi soğutmak ve günün birinde ben sana yazmıştım bunları deyip şiir defterini ona göndermekti. göndermedim hiçbir zaman.
Cesaretsiz diyeceksiniz bana belki ama cesaretle açıklamak basit olur sanırım bu olayı. Birini sevmek ve ondan uzak kalmak. Şiir yazmak gönlünüzden akanlarla ve onun haberinin bile olmaması. Onun karşınızda başkası için ağladığını görmek ve onun için üzülmek. Size en yakın olduğunda ondan uzaklaşmak. Çokmu kolay sanıyorsunuz. Asıl cesaret bu kadar sıcak yaşamak ve bu kadar soğuk davranabilmek bence.