Biliyorum ki yine hoşlanmayacaksın sana yazmamdan ama yapamıyorum olmuyor kendimi çok zorluyorum.adeta savaşıyorum kendimle sırf sen mutlu ol diye ama yapamıyorum senden ayrı kalmak bana çok ağır.keşke sana bir şansı hak ettiğimizi gösterebilsem.söz konusu olan hayatlarımızın sonuna dek pişman olabileceğimiz bir şeyse neden olmasın ki.sensizliğe alışmak benim içn kolay değil sırf sen mutlu ol diye denemeye çalıştım ama başaramıyorum.çok özür dilerim gerçekten bu saplantılı haliyle sana getirdiğim bu sefil kalp için bağışla beni.ben ben hiç düzelemeyeceğim diğer bir tabirle adam olamayacağım bu gidişle.seni zor durumda bırakmaktan öyle korkarken seni mutsuz etmekten öyle uzak durmaya çalışırken sana gelecek kadar bencil olmamı hoş karşıla.belki ben seni aramasam beni hiç aramayacak hatırlamayacaksın bile.ama bilsen ne kadar çabaladığımı kendime ne kadar acımasız davrandığımı bilsen...neyse işte öyle sana gelebilmek seni yeniden görmek ellerine dokunmak saatlerce sürecek hıçkırık krizlerine tutulmaya öyle razıyım ki.öyle her şeyle kabulümsün bir bilsen bunu ah keşke bir bilsen, bir anlasan.yüreğime dokunmaya cesaret edebilsen cesaret edebilsen gizli kalmış bastırılmış benliğimizi açığa çıkarabilsen ve bir yerlerde bir biz oluğunu hatırlasan.hatırlasan acılarımızı ve mutluluğumuzu kendine ve bana güvensen bize inansan ve bize bir şans versen.bekliyorum öyle senden haber gelecek diye ben sana hayatta olduğumu hatırlatmadan kaç kez düşeceğim aklına kaç kez aramaya cesaret edebileceksin...keşke sana gelmeme izin versen, keşke...son nefesimi bile senin yanında vermek istediğimi bir anlayabilsen..bir kere olsun benim yerime koyabilsen kendini.acıyla değil aşkla bakabilsen gözlerime o en sıcak halinle ve izin versen zamanın bizi birlikte bir yerden bir yere sürüklemesine.bir bilsen bir uçurumdan aşağı düşmeye bile razı olduğumu bir bilsen yaşarken kabir azabı çekmek kadar zor bir hayatım olduğunu.sensizken bu koca evrende ne kadar yalnız hissettiğimi bir bilsen...