1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
622
Okunma
Televizyonsuz ve bilgisayarsız yaşayamaz olduk.Binlercemiz,aynı evin içinde,sevdiğimizin gözlerinin rengini unuttuk.Yalnızlaştık.’Fast food’ kültürünü,ilişkilerimize uyarladık.Yani anlayacağınız o konuda da batılılaştık! Kendi sesimize yabancılaştık.Tanımadığın insana içini dökmek iyidir bazen,tamam.Ama bizler işi abarttık.Kendimize sanal kimlik kartı çıkarttık.Yazdık,oynadık,farklılaştık.Şahsımızdan uzaklaştık.
Kahve keyfimizi,reklam geri sayımının insafına bıraktık.Ağlayan bir dostumuzun yüzüne telefon kapattık.Sonra oturduk Fatmagül’e ,Ali Rıza Bey’e ağladık.Vicdanımıza dert yandık.
Dokunmak,mihenk taşıdır sevginin.Ve sevgi,insanı insan yapandır.Taşa şekil veren insanken,yüreğine çin seddini ören yine insandır.
Kapıyı açıyoruz ve gelene sarılmıyoruz.Onlar "hoş" gelmiyor,bizler de "hoş" bulmuyoruz.Hiç kimse hoşnut değil oysa ki ama sesimizi de çıkartmıyoruz.Biraz anlatıyoruz,fazla fazla susuyoruz.Cömertiz susmada,hakkını veriyoruz.Arif’e tarif gerekmez diyoruz,paylaşmıyoruz.
Facebook’ta manidar bir şarkıyla şeediyoruz sonra derdimizi,atlamıyoruz.Özlü adamların,özlü sözlerini yayınlıyoruz zaman zaman.Koca koca laflar ediyoruz haddimiz olmadan.Elini uzatmana ne gerek var karşındakine,sana ihtiyacım var demene.’Arkadaşını dürtükle butonu’ yetiyor bize.Yüzümüzün hakkını veremiyoruz.Hiç bir kasımızı kullanmıyoruz,mimik geliştirmiyoruz.İki nokta,bir parantez üstlendi tüm duygu misyonunu.İkonlarla ağlıyor,ikonlarla gülüyoruz.
Artık şarkılar bile eski tadında değil,yaşamıyoruz.Bam güm tıs.Bas çek git.Öp,kokla,gel.Pervasızca tüketiyoruz.Duygu kıtlığı yaşayan bir millet gibiyiz.Hisleri tek lokmada yiyip,jelatinini buruşturup atıyoruz.Vücut ısısının,komplimanın,bugünün,yarının içine edip,bırakıyoruz.Hiçbirimiz mutlu değiliz aslında- bu benim tesellim,karışmayın-lakin gaflet uykusu tatlı geliyor,uyanamıyoruz.
Sevmeli...
Sevişmeli...
Merak etmeli...
Öğrenmeli...
Görmeli...
Aydınlık yarınları,karanlığa ışık tutacak,aydınlanmış çocukları inşa etmeli...