Bir muştunun nişanesiydi
sanki fark ettiğim latiflik ve asudelik
Mütebessim bir hal içindeydi,
süruru resmeden naif bir zarafetti

Edebin her halinde,
lisan-ı kemaliyetin vecdinde sudur ediyordu
Onun refakatinde geçirdiğim
heran kalbime zindelik zerkediyordu

Başlıyordu anlatmaya
o an suallerin mahcubiyetini aksettirerek
Sanki ben ne kadar malikim
diyen feryadı sancıyla yudumlayarak



Bir insanın bu kadar saf
ve zarif olması karşısında, utanıyordum
Yüzümün kızardığını hissederek,
sumak adına çok savaşıyordum

Bir hitaba gerek duymadan,
gözlerin tılsımında manayı anlıyordu
Nedense farkettirmeden
bir düşüncenin mecrasında yol alıyordum

Zihnimi kuşatan sualler,
gönlüme düşen pervaneleri yokluyordum
Bu kadar uryanlaşan vecdi
ve ihsanlaşan halete ibretle bakıyordum

Boğazımın kuruduğunun
farkındaydım, ya sabır diye hayıflandım
Zahmet vermek istemiyordum
ve o anı kalbime sürurla taşıyordum


Demek ki hala edebin
adabın çehresinden akseden aşkı alkışlıyordum
Ruhumun derinliklerinden hissettiğim
hicranı, sürurla yaşıyordum

Ne kadar tensellik varsa,
nefsimin bizarlığı kalbimi hüzünle yoklasa
Ruhumun hicran damlaları,
mananın hakikatiyle ve aşkla yoğrulsa


Hasretiyle şad olduğum
elim teslimiyetim sevdanın feyziyle buluşsa
Ne kadar bizarlığım ve hüzün
dağlarım varsa, aşk-ı baki onu kuşatsa



Mustafa CİLASUN