O değil de;

Pazar günleri niye bu kadar hızlı geçer ki...

Ayıptır söylemesi bide boynum tutulmuş, acıların çocuğu modunda evde tek başıma kendimi tatlıya verdim.

Babamlara da gitmedim telefon açtım. Annem telefonda;

- gelme bugün dinlen, incecik giyiniyosun hasta oluyosun! diye kızdı.

Ah annem ah! ben mi ince giyiniyorum... Millet sokakta yarı çıplak geziyor, onların ölmesi lazım o zaman soğuktan. Sana kalsa battaniyeye sarınıp sokağa öyle çıkacağım.

Anneme bunları söylemedim tabii. Cesaret ister...

O değil de;

Azarı işittikten sonra hemen konuyu değiştirip ’hafta içi gelirim, sizde kalırım o gece diyerek’ durumu kurtardım.

O değil de;

Gece yatmadan arayıp yarın için son tembihini yapar.

’Kızım n’olur kalın giyin üşütme, dikkat et kendine’

’Tamam anne tamam valla söz çok kalın giyincem... :))))))))))))) giderken yanıma tedbir olsun dye battaniye de alacağım...’

O değil de;

Bir arkadaşım var. Çocukluk arkadaşım. Önceden cin gibiydi evlendikten sonra konuşma biçimi ve dünyaya bakışı değişti.

Yaptığı aldığı herşeyin başına ’ayıptır söylemesi’ söylemini getiriyor.

Temsil;

-ayıptır sölemesi, akşam televizyon izlerken uyumuşum

- ayıptır sölemesi, keke portakal suyu koydum

Niye yapıyor anlamış değilim...

O değil de;

Birgün öyle bir laf etti ki...

- ben kocamdam hiç dayak yemedim diyen kadına inanmam...

O değil de;

Aıptır söylemesi, iyi bayramlar...