Biliyor musun?

Sahildeyim yine, unutman gerektiğini bilirken hatırlatan yerlerde olmak ne demektir? Ben unutmak istemiyorum seni. Kocaman bir gemi geçiyor ufuktan. Ah! İçinde olabilmeyi ne çok isterdim, uzaklara gitmeyi, her limanda seni sormayı. Son bir umutla resmini göstermeyi herkese; belki tanıyan çıkar diye. Martılara, denize anlatmayı içimdekileri… Belki onlar denk gelir, söylerler sana bir türlü yüzüne söyleyemediğim sevgimi, hasretimi.

Bazen kızıyorum sana, elimde değil… Neden bir başıma korunmasız bıraktın beni? Neden? Her yüzde, her sözde seni arayacağımı bilmiyor muydun? Kırılan kalbimin tamir olmayacağını, özlemle yana yana kül olacağını… Çok uzaklardan bir şarkı duyuluyor sanki içimdekileri anlatıyor her namesi. “ Beklerim her gün bu sahillerde mahzun öylece” Eşlik ediyorum mırıldanarak gözlerimde yaşlarla. Oysa mutluluk şarkıları söylerdik biz seninle, coşardık. Hüzün ne kadar uzaktı o zaman bizden, kıymetini bilememişim. Çok zormuş hayat, çok zor. Yaşadıkça farkına varıyor insan bunun. Sitem bilmeyen dilim siteme, gülen gözlerim yaşlara o kadar alıştı ki, anlatamam. Bir tek beddua edemiyorum, sana hâlâ kıyamıyorum.

Ceylan gözlüm derdin bana, gel de gör o gözler ne halde şimdi. Hüzün gözlüm daha çok yakışır artık bana. Belki bir yerlerde karşılaşmışızdır, kim bilir? Tanıyamamışızdır birbirimizi. Uzun yıllar geçti, ne ben aynı kaldım ne de sen aynı kalmışsındır. Her şey siyah beyaz şimdi, tüm renkleri sildim hayatımdan gittiğin günden beri.

Bir sabah uyandım yokluğunu düşündüm,
Çevreme baktım kuşlar uçmuyorlardı artık.
Yeşil yoktu etrafımda ve seni hatırlatan beyaz da…
Her yer kapkaranlık her şey küskün…

Bu benim yokluğuna yazdığım ilk şiirimdi biliyor musun?
Hâlâ yazıyorum, bıkmadan yorulmadan. Bu da kim bilir kaçıncı mektubum yollanmayan. Okusan da bilemezsin ki, sana olduğunu bütün satırlarımın senle dolduğunu. Yüreğim gibi. Neyse, ne benim sevdam biter ne de yazacaklarım. Hâlâ umudum var seni göreceğim günün geleceğine. Umutlarımı boşa çıkarma olur mu?
Gel!

Çok geç olmadan…

Yıldız TOKSÖZ