Çıkarsın dışarı yürümeye başlarsın sokaklarda. Soğuk "ben geldim, geçiciyim, tıpkı diğer inandığın herşey gibi ama bi süre hissetmek zorundasın beni" der gibi suratına çarpar. İnsanlar atkılarını sıkı sıkı sarmışlardır boyunlarına, en kalın montlarını giymişlerdir. Ama gene de kedi yavrusu gbi büzüşürler montun içinde. Seninse umrunda değildir; insanlar,yollar,soğuk,kaldırımlar... Bağrın açık, üstünde alelade bişeyler sanki soğuk kendine getirsin diye öylece yürürsün, kafanda bin düşünce.. Sonra bakkala uğrayıp ekmek almak gelir aklına, evde ne var ne yok bilmeden, en küçüğünden bi ekmek alırsın. Nasıl olsa ne yesen farketmez, açlığının düşüncelerinin önüne geçmesini engelledikten sonra.. Üç kat çıkarsın apartmana attıktan sonra kendini. Soğuktan buz kesmiş ellerinle anahtarı yoklarsın çantada.. Ardından açarsın kapıyı ki o kilit sesi bile gürültü yaratır o an.. Sanki daha önce hiç girilmemiş bir eve girer gibi ürkekçe ışığı açarsın ve bi köşeye oturursun...
Tüm bunları neden anlattığımı merak ediyorsanız, özel bi önemi yok.. O sokakta öylece gezerken, eve gelip sessizce otururken binbir düşünce geçer aklından...Bir kısmı:
Hayatımın ortasından insanlar geçip duruyor. Bir süzgeci yokki hayatın iyiyi kötüyü süzebilsin. Bazıları delip geçiyor hiç aldırmadan. Bazıları açılan o delikleri doldurma çabasında...
Bir insanı senin yapabilmek için,sadece bu amaç için, 40 yıl süre verilse de kendine bi milim yaklaştıramayacağın insanlar vardır. Aslında kalbinin tam ortasında onlar için hazır bir köşk vardır. Ama onlar başkalarının kalbinin kıyısında köşesinde bir gecekonduya razıdır..
Bazı insanlar vardır ki böyle hiç beklemediğin bir anda, sen farkında olmadan girerler hayatına, özel bi çaban olmamıştır,kalpler bir noktada aynı atmıştır sadece.Onların hayatını deldiği yerleri başının üstünde taşırsın.Yüreğinin çok yakın yerine isabet etmiştir onlar, kolay kolay çıkaramazsın. İyi de de kötü de de hep onlar vardır, hep yanındadır...
Bazıları da vardır bodoslama dalar hayatına. Yıkıp,yakıp,geçer.. Toplamaya bile gücün kalmaz, ruhunu sömürürler, gecelerini çalarlar, mutluluklarını hapsederler. Bi köşeye çekilip kendini toplamak yerine kendine üzülmekle geçirirsin zamanı. Bunalırsın.. Dört duvar arasında sıkışır kalırsın. Herkes bişey söyler, herkes herşeyi bilir, herkes herşeyin kendi söyledikleri gibi yürüdüğünü sanar.. Bıkarsın...
Çıkarsın dışarı, yürümeye başlarsın sokaklarda.....