Vücudumuz da hatıra niyetine kalan oklava ve şapar izleriyle beraber bir kaç gün okula gidip gelmek zorunda kalırdık ögretmenimiz asuman ne oldu diye sorar annesi dövmüş deyince sınıf arkadaşlarım iyi yapmış oh derdi yüzümüze bakıp aslında annemin öfkesi bir anlık sinir harbine hakim olamayışının vücudumuzda bıraktıgı yaralarla göstergesiydi annem de sonradan pişman olurdu ama canımız yandıgıyla kaldıgı yetmezmiş gibi son pişmanlıgı da fayda etmiyordu gönlümü almak için yaptıgı ekmek arası patates yanında ayranda sadece acıyan yüzümüzün iştahını kabartan bir jesten öteye geçemiyordu bazen de söylemedigimiz etmedigimiz küfürler yüzünden agzımıza doldururdu en yakıcı taraftan kırmızı pul biberleri öyle korkmuşuz ki neyi sôylemedigimizi bile bilmeden maruz kalıyoruz direk biberi agzımızda bekletmeye nasıl bir korku dur ki bu gözyaşlarımızın oluk oluk akmasına dayanma çabalarımıza rağmen akıl edipte tükürmüyoruz agzımızda ki biberi cezamızı cekiyoruz layıkıyle kandırmıyoruz annemizi safız çocuguz tertemiz dùşünceler içindeyiz ya fesatlıgın f si yok aklımızın ucunda yine böyle bir ceza günü balkonda agzımda biberin acısıyla yana yakıla aglarken altımızda ki gece kondu da oturan neco’nun annesi minciye yengenin bana bakıp kıkır kıkır gülerek yarım dilim bir karpuzu yedigine şahit oluyorum benim durumum hoşuna gitmişti oldukca agladıgımı akan gözyaslarımı gördügü halde gülmeye kıkırdamaya devam ediyordu hala oda içinden oh der gibiydi neco’nun babasının agzı oldukça bozuktu zonguldaktan göçme oldukları için konuşmasıda biraz bozuktu her iki lafının hemen hemen hepsi küfürdü çok muhalefet bilmedigi şeyler hakkında bilmedigi yorumlar yapıp dururdu istanbula ilk geldiklerinde bizim misafirimiz olmuşlardı şermin adında birde kızı vardı hancı diyordu herkes ona lakabı buydt çalıştıgı fabrikada hoş fabrïkada hemşerisi de çoktu zaten sanırım babamda aracı olmustu fabrikaya girişine babamın kardeşi recep amcamda aynı fabrikada çalışıyordu zaten evimizin bir üst sokagında oturuyorlardı o zamanlar onlarda