Cantekinin leyla adında ablası vardı tabi bizden yaşca oldukça büyük neden dir bilmem ama ne zaman onun evden çıkışını görsem kendimi en yakın arabanın arkasına saklar başlardım onun için şarkı söylemeye sesimi duymuşmudur benim farkıma varmışmı dır bilmiyorum oda kardeşleri gibi konfeksiyon işcisiydi malum yine hepsi beşinci sınıf terk yada mezunlarından dılar pala dayı vardı mütayitin kardeşi onun da derya ve deniz adında iki kızı vardı mahallenin sofi ailelerinden biriydiler sessiz sakin iyi insanlardı derya bizden büyüktü ama deniz yaşıtımızdı haftasonları dokuz taş seksek oynardık onlarla da genelde aslında futbol kadar riskli birde saklanmaç oyununu oynuyorduk zaman zaman mahalle içinde oyunun riskli tarafıda aslında çogumuzun bildigi ama yine çogumuzun bile bıle hata yaptıgı başımıza geleni bildigimiz halde o zamanlar üst mahallenin çocuk çete lideri yusufların bahçesine saklanma hatamız affedilemezdi kim ne zaman o bahçeye saklanmak için girdiginde bitiverirdiler yusuf ve arkadaşları halil,murat,ahmet,selim ve mustafa onları fark edip kaçan oldukça şanslı sayılırdı kaçamayan yan sokakta ki arkadaşımız veysel gibi dayak yer bir daha o bahçeye girmeyi bırak saklanmaç bile oynamazdı ama allah var birgün benide yakalamalarına ve arkadaşlarının dövelim demelerine rağmen yusuf bana vurmazdı acırdı zaten o sıralar o üst mahalle de yusuf hariç digerlerine denk geldiğinde dayak yemek kaçınılmazdı ve bende defalarca kaçamayıp dayak yemiştim aglatana kadar dövdükten sonrada bırakırlardı beni/bizi o zamanlar neden dir bilmiyorum ama hiç aklımada gelmezdi babama yada anneme şikayet etmeyi bizi döven çocukları hiç etmedikte şikayet oysa edemedikte diyebiliriz etsekte birşey olacağını sanmadıgımızdan olabilir belkide asıl korkumuzun gerçek nedeni belki birazda annemin o meşhur oklava sopası dayaklarına maruz kalışımızdan dır yedigimiz dayağı kabullenişimiz annem dogruda konuşsak yanlışta olsak hep bizi döverdi bize açıklama payı vermez pata küte girerdi bazen sıra dayagına çekerdi kaçabilmek ne mümkün ev içinde