İzzet in Sıpası
Sınıfta yeni konumuzu duyurdum o gün.Okulöncesi eğitimde kullanılabilecek özellikte bir hikaye kitabı hazırlayacaklardı.Hangi özelliklerde olacağını anlatarak, tasarımlarınız için birlikte düşünebilirsiniz dedim ve bir süre onları serbest bıraktım.Devamında evde de düşünüp bir sonraki derse hazır geleceklerdi.
Hikaye kitaplarına başlanmıştı ve her aşamasında göstererek,ilerliyorlardı.İçlerinden biri vardı ki,hikayesini her göstermesi sınıftakilerin kendilerini tutamayışlarına,gülmelerine neden oluyordu.Tek sıkıntıları bana da hissettirmemeye çalışmalarıydı ve bu benim için ayrı bir keyifti.Çünkü onların konuşmalarını duyuyordum.
Nihayet kitaplar bitti ve sınıftaki arkadaşlarını anaokulu öğrencileri ,kendilerini de sanki bir anaokulu öğretmeni gibi düşünerek anlatmaya başladılar.Herkes anlatmayla ilgili uygulamasını bitirmişti.En sona malum arkadaşları kaldı,çıkamıyordu bir türlü gülmekten.Sonra ,sonra diyereK sırasına bir başka arkadaşına vermiş ama artık seçeneği de kalmamıştı.Eline kitabını aldı,kitabının ismini söylemeden anlatmaya başlayınca" isimsiz olmaz "dedim."Hocam ismini söylemeden devam edeyim,anlatamıyorum " dedi."Hayır,en doğru şekliyle anlatmalısın"dedim.Ama bir türlü söyleyemiyor ki! Ciddi olduğumu görünce bir deneme yaptı,olmuyor,hatta mümkün değil."Hocam beni atlayın ne olur" dedi."neden "dedim ,"İzzet’den dolayı mı ?"Bütün sınıf kahkahanın son aşamasında."Nereden biliyorsunuz hocam" dedi."İlk günden itibaren biliyorum "dedim,"erkek arkadaşının ismiyle bir kitap hazırladığını."
Şimdi ben başka bir şehirdeyim,onlar yine aynı yerde.Görüşüyoruz bazı arkadaşlarıyla arasıra.En çok da İzzet ’in sıpası nı hatırlıyoruz.