...
Hayata pembe gözlüklerle bakmayı ilke edindim ben.
Mutluydum.Mutluluk geçici de olsa, bana verdiği bir nebzecik sıcaklığıyla bile, ömür boyu mutlu olabilirdim. ..



Gecenin boş, dar, çıkmaz bir sokağına yürüyor adımlarım. Üç- beş akrebin, saatten firar edişlerine takılıyor gözlerim. Kayıp saatin dilimlerinden, en dip duvarın temelinden girip kayboluyorlar.Saat arayışta. Yelkovana felç oldu. Zaman durdu.



Vakit, gecenin içinde can çekişen fırsatçılar için tam da bulunmaz bir nimet sayılmaya başladı.
Köprüden bakan iki kadın.Biri kırmızı giymiş, kısa etekleri dizlerine ha değmiş ha sallanışta rüzgarla. Diğeri siyah giymiş. Omuzları açıkta bırakmış fuşya pembesi çepeçevre kuşatmış, bir oda dolusu ruju sürmüş dudağına.



Sarkıyorlar köprüden.Tonla yüklerini atmak için rüzgara karşı bile koymuyorlar. Sahte bedenlerini bırakıveriyorlar betona.Toprak bile ağlıyor hallerine. Gün ışımadan; koşuyor akrepler. Bir- iki ısırık alıp, çıkıyorlar saatlerin içindeki yerlerine örümcek ağlarına tutunup. Beyaz bir mermer üzerinde geziniyor bir karınca. Beli ince, kafası kocaman, küçümencik gözleri...



Hani güler ya insan.Hani çok söz söylemek ister ya bağırırcasına... Hani bir kuş gibi konmak ister ya en güvenilir omuza.Sonra eğilip kulağına ya da alıp karşısına ellerini tutup dertleşmek ister ya...



Mevsim yine güz’ün son yakarışlarına gebe. Kasım ay’ının, kapısının aralığından sızan ilk ışık huzmeleri. "Gir ve yaz" diyor şair. "Yaz bana. Kasım’da sana olan aşkımı yaz..." Gözlerden yaş süzülüp düşüyor, sarımtrak hallerinden mutsuzluk şarkıları söyleyen yaprakların üzerine" şıp" diye.


Upuzun, kırık beyaza çalan rengiyle,defter açılıyor.Kalem, hangi elin parmakları arasında sıkışacağına karar vermeksizin şaşkınlık yaşıyor. Ağlayan maske çıkarılıp, gülen ve aşık maske takılıyor şiir boyunca...

...

...


Fofoğraf: Şair-Yazar:Serhat Akdeniz