KADERİM ADLI ŞİİRİMİN ÖYKÜSÜ

Değerli gönül dostlarım bilirsiniz her şiirin yazılmasına neden olan mazide yaşanan
bir olay veya duyguların ve düşüncelerin yoğunlaştığı diğer çeşitli önemli konular şiir yazmamıza neden konu olabilir benimki de öyle oldu.
Çocukken rahmetlik Annem tarafından anlatılan bu konuyu çok üzülerek dinlemiştim ve müthiş etkilenmiştim bu güne kadarda zaman zamanda bu konudaki düşüncelerimi yazmak isteğimi ama hep ertelemiştim.
Yıllardır etkisinden kurtulamadım bu konu her zaman kafamda yer etti. Osmanlı Devletinin Balkanlardaki savaşı malisef yenilgiyle sonuçlandı.1912- 1914 savaş yıllarında o zaman ki adıyla Mızıka şimdiki adıyla bando onbaşısı olan babanın babası Kâzım dedem Selanikte askerlik yaparken yiyecek ekmekleri yok veya çok az olduğu için karavana yetmiyor, aç kalıyorlarmış dedem ve arkadaşları açlıklarını gidermek için kendi ayağındaki çarıklarını bile yiyorlarmış. Dedemde kendi çarığının birisini yemiş diğer birini de sonra yerim diyerek saklamış, ama diğer bir arkadaşı Tahsin Yıldız tarafından bu çarığı arayıp bulmuş ve yemiş. Dedem de aynı çarığı aramış bulamamış aç kalmış bir takım otları tapalayıp bilinçsiz bir şekilde o otları yemiş zehirli olduğu için otlar kazım dedem zehirlenip ölmüş. Dedemin ağabeysi İzzet çavuşta Erzurum’da şehit olmuş. Savaşlar bitince Diğer üç kardeşleri Şakir İsmail ve Bilal de gazi olup köye dönmüşler dönmüşler.

Bu acı haberden sonra veya önce tam bilinmiyor babamın Annesi Köy muhtarı ile evlenmiş Nasıl evlenmiş? şöyle Kazım dedemin memleket olan Çepni kasabasın dan Cafarın şeydanın eşi Şefika ölmüş Şefika baba annem Kezibanın kız kardeşi Şefika ölünce ölüsüne görmeye gitmiş “Seyda baba annemi kandırarak sahip olup (kirletmiş) Seyda denilen ırz düşmanı -ile evlenmiş O tarih de babam altı yaşında kardeşi Mutafa da henüz kundakta bebek süt emesi lazım kocaya giden annesini emzirmeye birkaç defa götürülmüş sonunda Seyda denilen ırz düşmanı “elin çocuğuna biz mi bakacağız”diyerek çocuğu annesine emzirttirmemiş öz annesi dahi kabul etmemişler Ne acı ki bir şehit çocuğu bu sorumsuz ve vicdansızlar tarafından ölüme terk edilmiş Kazım dedemin annesi Haçça biraz ilgilenmiş ama o günkü ağır şartların ana hatları bu şekilde gelişmiş ve açlıktan bakımsızlıktan dolayı çocuk ölmüş. Babamı da Şarkışla’nın köyünden Çekem’li bir tahsildar yani vergi memuru tarafın kendi işlerinde çalıştırılmak üzere yanına alıyor Şarkışla’nın Çekem köyüne götürülüyor yedi yıl sonra tekrar kendi köyüne yani Çepni ye amcası Şakir tarafından getirtiliyor evi yok gayri melkürları başkaları sahip olmuş kimler tarafından alındığı belli değil.
Bu olanların kritiği: Babası şehit olmuş şehit olmuş maaş bağlanmıyor okula da gönderilmiyor Annesi olacak kadın kocaya kaçıyor kardeşi kundakta bakımsızlıktan veya açlıktan ölüyor. Benim bildiğim kadarı ile Bulgaristan dan Romanya dan gelen göçmenlere verilen hazine arazilerini dağıttılar. Babam ve ben onlara verilen tarlalarda ortağına çalışarak çok zor şartlar altında geçimimizi sağlardık işte memleketimizin durumu bu. Şiirimin öyküsü de bu.Tüm okuyucularıma sevgi ve saygılar sunuyorum. Kazım ÖZGÜR.21-Eylül-2010 ESKİŞEHİR