ORTAK ÖYKÜ- BÖLÜM 19- YAZAN: NERMİN KAÇAR

Ahmet ile Selma, hastaneye girdiler heyecanla. Kızları Zeynep’in yattığı odaya doğru ilerlemeye başladılar.Çok özlemişlerdi. Heyecanla, odaya girdiklerinde Doktor ve hemşireler odadaydılar. Zeynep, onları görmüş ve yüzünde gülücükler oluşmuştu. Yatağından, heyecanla, çarçabuk kalkarak, onlara doğru koşmaya başladı.

“ Anneciğim, Babacığım ! Çok özledim sizi. Ne olur, artık çıkarın beni buradan. Kardeşimi ve sizleri çok özledim. Buranın kokusunu hiç sevmiyorum. Lütfen ! “

İkisine de sıkıca sarılmış, bir taraftan da onları öpmeye çalışıyordu. Doktorun bakışları, bu tabloya takılmış kalmıştı. Yüzünde, belli belirsiz bir buruk gülümseme ile seyrediyordu.

“ Aşk olsun Zeynep ! Bizden, o kadar mı çok bıktın. Biz, seni çok sevmiştik. Hadi, iyisin. Biraz sonra gideceksin. Kardeşine ve ailene kavuşacaksın. Yalnız !!! Kendini çok iyi koruyacaksın. Kesinlikle terlemeyeceksin. Soğuk su içmeyecek, dondurma yemeyeceksin. Bunları uygularsan, bir daha buraya gelmek zorunda kalmayacaksın. Bir de ellerinin hijyenine ve yediğin meyvelerin temiz olmasına dikkat edeceksin. Anlaştık mı ? Bana, söz veriyor musun ?

“ Söz veriyorum Doktor Amca, dediklerinizi yapacağım. Kendime çok dikkat edeceğim. Sizi, sadece ziyaret için geleceğim. “

“ Tamam, anlaştık öyleyse. Annen, hazırlıklarını yapsın. Ben, evrakları hazırlayayım. “

Sevinçten deliye dönmüştü Zeynep. Hemen, eşyalarını toplamaya başladı Annesi ile birlikte. Aynı odada yatan arkadaşlarına bakıyordu bir taraftan da.

Ahmet, Doktorun peşinden dışarıya çıkmıştı. Doktor, Ahmet’ e ,

“ Ahmet Bey, kızınızın bünyesi çok zayıf. Bağışıklık sistemi de çok zayıf düşmüş. Onun için; ilaçlarına ve gıdasına çok dikkat edilmesi gerekiyor. Görev size düşüyor. Bir de, tanıdığım kadarıyla, çok hassas ve duygusal bir çocuk. Çok fazla üstüne düşmeden, hem ruhunu, hem de bedenini çok iyi beslemeniz gerekiyor. Bunlara dikkat ederseniz, yakında kendini toparlayacaktır. Kontrollerinin de zamanında yapılması gerekli. Geçmiş olsun. Ben evrakları düzenleyeyim. Gelin benimle lütfen. “

“ Çok teşekkür ederim Doktor Bey, söylediklerinize dikkat edeceğiz. “

Ahmet Bey, odaya girdiğinde, eşyalar hazırlanmıştı. Arkadaşlarıyla vedalaştıktan sonra odadan çıktı Zeynep. Arkasından da annesi ve babası.

Yolda durmadan sorular soruyor, en çok da kardeşi Nur’ u anıyordu. O gün için izin almışlardı. Eve geldiler o yüzden. Arabadan indiklerinde, Rüstem Cemal Amca ile karşılaştılar.

“ Oooooooo Zeynep kızım gelmiş ! Hoş geldin yavrum. Çok özledik seni. Gel bir sarılayım sana. “

Zeynep’ i, sanki kendi torununa sarılıyor gibi kucaklamıştı. Biraz, ayak üstü sohbetten sonra evlerine girdiler.

Zeynep, iyileşmiş ve iyice alışmıştı herkese. Çok mutluydu. Nur’ un, ilk başlardaki kıskançlıkları kaybolmuş, sahiplenmiş ve çok sevmeye başlamıştı. Mesut’ un katılımı ile üçlü bir saç ayağı oluşturmuşlardı. Derslerini beraber yapıyor, okula beraber gidiyorlardı. İkisinin de amacı Zeynep’ i mutlu etmekti.

Bu şekilde geçen yıllar, genç kızlığın ilk sivilcelerinin çıktığı zamana kadar sürdü. Aileler de kaynaşmış, samimiyet ilerlemişti.

Bir akşam, Kadir; üzüntüyle eve geldiğinde, Nurcan, bir terslik olduğunu anlayarak merakla, kocasının gözlerine baktı.

“ Nen var canım ? Canın bir şeye mi sıkıldı ? “

“ Nurcan, tayinim çıktı. Daha çıkmaz diye ümit ediyordum. En azından, Mesut’ un okulu bitseydi. Ne olacak şimdi ? Yılın ortasında. Bir sürü insanın çıktı. Sadece benim değil. “

“ Üzülme hayatım. Her şeyde bir hayır vardır. Ne yapalım, yapacak bir şey yok. Sen önden gidersin. Biz de arkadan geliriz. Nereye çıktı peki tayinin ? “

“ Neyse ki; yakına çıktı. İzmir’ e . Seferihisar. Hafta sonlarına gelmeye çalışırım. Canım, seninle evlendiğim için çok şanslıyım. Beni rahatlatıyorsun. Her olayda, bir iyi taraf buluyorsun. Tek sorun, bu durumu Mesut’un kabul etmesi. Çok üzülecek. “

“ Evet canım, üzülecek ama sonra o da alışacak. Ne de olsa bir memur ailesinin çocuğu. “



Nermin Kaçar - 26 Mart 2010 Cuma