Bir yerden başlamak gerektiğini öğrenmesine daha aylar,belki de yıllar vardı.Hâlâ hayallerini gerçekleştirmek için bir neden,^tutunacak bir dal arıyordu. ’’’’Önce okulumu bitirmeliyim.’’’’diye düşündü bir süre.Bitirdi.’’’’İş bulup maddi özgürlüğü kazanmak gerek’’’’ dedi.Asgari ameleden hallice kazındı özgürlüğünü.
İçinde karmakarışık bir arzu vardı. Anlamlandıramadığı,her gün çözmeye çalıştığı, çözemediği... Anlayamadığı bir arzunun bu derece tutsağı olmaktan nefret ediyordu. ’’’’Arzu denilen kavram insanı kendine çekmeli.’’’’diye düşünürdü hep. Belki de bu nedenle bekledi. Bir neden, bir tutanak aradı kendine. Bekledi. Arzunun anlamlanıp kendine çekecek güce ulaşmasını bekledi. Okudu,adam oldu. Çalıştı,direk oldu. Para kazandı, yalaka sahibi oldu. Ama hep eksik hissetti kendini.
’’’’Belki bir spordur.’’’’ diye düşündü, en ilginç olanını yaptı.
’’’’Hayır, sanırım bir kadın, bir aşk belki de.’’’’dedi. Sevdi, sevildi, aldattı, ayrıldı... Hüzün sahibi oldu.
’’’’Evet, evet. Arabama atlayıp keşfe çıkmalıyım.’’’’ dedi.
’’’’Aptal! Kendini bile keşfetmedin henüz. Dünyayı nasıl keşfedeceksin?’’’’ dedi gaipten bir ses. Allak bullak oldu.
’’’’Hmm. Belli ki derinleşmeliyim.’’’’dedi. Filozof oldu. Ya da öyle olduğunu sandı.
Denedi. Denediğini sandı. Ama arzu güçsüzdü, kendisi ise güçlü(!) Evet, onu çeken bir şey vardı. Bir düşünce, belki de bir ütopya. Eğitim boşa, para boşa, aşk boşa... Sığ girişimler ise zaman katili...
’’’’Neyse’’’’ dedi kendi kendine. Otoyolun kenarında kaldırdı elini bir gezginin kendisini kabul etmesi dileğiyle.
Hâlâ anlamamıştı arzunun kendisini esir alan gerçek dışı bir hile olduğunu. Evden işe, işten eve mütevazi hayatını henüz gerçekleştirmeden yok etmişti arzuları. Halbuki tek arzusu ’Mutluluk’tu. Anlayamamış,anlamlandıramamıştı. Yanıbaşında duranı görememiş, yine başparmağını kaldırmıştı hızla geçen otomobillere doğru.
Gürkan UĞUR