Hayallerdir insanları gerçek hayata bağlayan.
Hayallerdir mutlu eden insanı ve bazen kötülüklerle savaşmaktır hayallerin amacı. Nefes almaktır. Bağlanmaktır hayata. Yani anlıcağınız yaşamak bütünüyle hayaldir insanlar için. Bir bitki bir hayvan yok olsada dünyada yokluğunu hissetmediğimizi zannederiz. Bütündür aslında doğa. Hayvana verilen değer bitkiye özendir gerçeklikler. Hangi biriniz oturup konuştunuz doğayla?
Hanginiz gerçekten çabaladınız yok oluşlara?
Çekip gidişlere yakardınız ağladınız da hangisi işe yaradı hayatta? Geri gelmesi için çabalamadınız. Hatta neden gittiğini bilmeden isyanlara bağladınız hayatı. Üzüntüler, çaresizlikler bütünüyle kapladı hayatınızı. Bilmediniz değerini hayallerin. Gerçeklik olasılığı yok gözüyle baktınız mutluluklara. Hiç bir doğrunun gerçekliğinin %100 olduğuna inanmadınız. Hayaller yok olup gitti yaşamınızda. Sessizve ve çaresizliğinize kapılıp onlarda herkes gibi buharlaştı gök yüzünde bütün hayaller bütün ümitler...
Her zaman hayallerle büyüdüm. Geleceğim adına kurduğum hayaller yaşadığım anın hayali ile yaşadım. Aslında ben hayallerimi kurarken hayallerimi gerçekleştircek şekilde kuruyordum. İnsanlar olamıcak gözüyle baktıkları hayallerin olmasını beklerken ben olcağına emin olduğum hayalleri kuruyordum. Bu yüzden de dünyaya kendi gözümle bakmaktan yoruldum. Çünkü insanlar çaresizce eriyip gittiklerinin bile farkında değillerdi. Nefes alırken nefes verebilcek miyim derdinde değillerdi. Nefes onlar için değersiz bir şeydi. Para, iş, kadınlar, erkekler, çekicilik,moda vs gibi şeyler daha çok ilgilerini çeker oldu bir kısım insanların. Neden bir kısım insanlar ?
Çünkü bazı kısımlarda sadece para kazanmak için dünyada kalmak için hayatlarının % 90 nını işte çalışmakla geçiriyorlar. İşte çalışmaktan kastım ise bir memur olmak değildi. Fabrikalarda saatlerce köpek gibi çalıştırılıp iğne ucu kadar verilen paralardan ve bu paraların gideceği yerleden bahsediyorum. Kira fiyatlarından haberi var mıdır bu modaya karıya kıza düşkün et parçalarının ? Kira dışında gerekli bir çok ihtiyaçlardan fiziksel güdülerden haberleri var mıydı acaba? Hayatlarının sadece sosyal güdülerden oluşturan varlıklar nelere üzülür nelere gerek duyar nelerden korkak diye merak edip aralarına katıldım. Saatlerce bu senenin modasında bu var, bu çocuk çok tatlıymış, bu kız çok güzelmiş diye bahsettileri kişilerin en yakın arkadaşlarının eski sevgilisi olduklarını öğrendim dahası da para kazanmak ne olduğunu bilmeyen hatta işçilerin çok fazla saatte çalışıp çok para aldıklarını düşünenlerin bile olduklarını gördüm. Beni de kendilerinden sanıp aralarında muhabbet ederken üstümdeki kıyafetlerin nereden alındıklarını bilmeden çok beğenip tahminler uydururlarken yok A mağzasıdır yok B mağzasıdır dediler. Aslında üsütmdeki kıyafetlerin fiyatlarını toplasan 50 Tl geçmiceğine emindim. Babalarından gelen paraları havurup savruyan genç kısımları gerçekten sevmemiştim. İtici muhabbetler itici tipler ve boş zaman kaybıydı. Hayata bakış açılarında bir boşluk vardı.Nereye gidecek ne yapacaklarını bilmeyenler bir gün burda bir gün orda olan kişilerdi. Ama tek gerçekte şuydu ki paraları vardı...
Zamanla başka bir aileye girdim. Aralarında vakit geçirdim. Bunların durumları orta dereceli denecek vaziyetteydi. Hem paraları aşırı derece değildi hem giderlerine dikkat edebilmeye çalışan kişilerdi. Bunu yapan kişilerle vakit geçirmek muhabbet etmek güzeldi. Para her şey demek değildi çünkü. Küçük tatlı bir kız çocukları ve ergenlik dönemindeki bir erkek çocuğuna sahiplerdi. Hayata bilinçli gözle bakıyorlardı neyin ne zaman geleceklerini ne olacağını düşünmeye çalışan insanlardı. Derken aslında kimsenin mükemmel olamayacağını da unutmamak gerekmiş. Ararlarında yabancı bir kişi varken babanın kalkıp daha olgunlaşmamış bir çocuğu pat küt dövmesine seyirci oldum. Para olsada olmasa da insanlar mutlu olmayı beceremiyorlar. Küçük çocuğun benle beraber seyirci olması ve gözlerinden gelen yaşla korkuyla birleşmiş olan nefreti hissettim o an. Kaçıp gitmek istedim yalanlardan. Ben mutluydum hayallerimle ve gerçekleştirebilmekten. Kesim kesim insanlardan bahsetmişken kendi hayallerim nerede kaldı ?
Bende mi yok oluyordum boş bedenler içerisinde ?
Tabi ki de ben hala aynı bendim. Hayallerim arasında insanları tanımak karşılaştırmak pskolojilerini izlemek yardım etmeye çalışmak da vardı. Kendime ait bir çok kitap var. Bunlardan sadece 3 ünün basına sunmuştum. Çünkü 3 ü de farklı kişilere hitap ediyordu. Fakirlere-orta kısımlara- zenginler ve çocuklarınaydı. Aralarına girdiğim kişilerin hepsine bu kitaptan hediye etmiştim yanlarından ayrılırken. Sonradan arayanlar ve soranlara bakarsak elde var bir çok ben. Bazıları ders almış bazıları ise okumadan bir köşeye atmıştı. Hayallerimden biri gerçekleşmişti işte...
Yani hayat sadece hayal kurmak değil hayalleriniz için çabalamaktır. Yani hayat tamamıyla bir bütündür.