Anne

İki hece kocaman bir boşluk içinde
Saçlarını örerken minik elleri
Silbaştan başladı
Anlamasınlar anne örgüsü olmadığını diye
Kanadının yarası
Saklansın istedi örgüleriyle
Anlamıştı küçücük yüreği
Hayatın zor yüzünde gezinirken
Küçümser bakışların acımasızlığında
İtilip kakılmayı
Eksik kusurlu sanmaları

Annen yoksa bilirlerdi
Kimse gelip ” sen nasıl üzersin” denmeyeceğini
Hatalı da olsan ardında anne yüreği dağın olmayacağını

Nasıl,nasıl öğrenirdi ki bu çocuklar ezip geçmeyi
Kim öğretirdi sevmekten çok ezmeyi

Anne

İki hece kocaman bir dünya içinde kayıp
Neredesin
Versin seni alanlar geri
Oyuncak bebeğimi, sevdiğim ayıcıklarımı vereyim ona
Hatta… hatta kırmızı ayakkabılarımı bile

….

Bugün okula onunla gittim el ele
Başım dik
Yüzümde tebessüm
Sanki kahraman edasında
O vardı yanımda
Onun elleri vardı ellerimde
Önlüğüm temiz ütülü
Çoraplarım bembeyaz anne kalbi gibi
Yakam en güzelinden nakış işli
Köpük köpük yıkanıp taranmış balıksırtı örgülü
Şaşkındı arkadaşlarım
Ben yürüdükçe önümden yol açtılar
Yürüdüm gelinin süzülüşü gibi kalabalık içinden
Sanki kraliyet düğünü gibi ihtişamlı

Annem
Gözlerinin sıcağı karı eritti, beni eritti
Eridim sevinçten
Heyecanım kalbimide oynattı yerinden

….

Neredeyim
Hani okulum, annem, arkadaşlarım,
Neden her yer karanlık gece gibi

….. Kızım kabus mu gördün, neden bağırdın ?

….Baba!

…..Neden ağlıyorsun ?

…..Annem……yok !

İsra Doğan
/2011/