Yine umursamıyorsun değil mi? Yine bir hiçim senin için. Unutmuştum ben seni. Niye tekrar aklıma girdin? Çok ısrarcısın ama çok da umursamazsın. Gözünün önünde eriyorum görmüyorsun. Görsen takmıyorsun. Söylesene bu kadar sevilmek mi şımarttı seni? Karşılıksız sevgim mi egonu şişirdi? Yoksa kimse böyle yapamazdı hani. Kimse bu kadar can yakamazdı bilip bilmeden. Hatta sen bile… Evet, yine yaktın canımı. Günaydın! Şaşırmaman gerek aslında. Senin için günlük rutin. Seni suçlayamam gerçi. “Unuttum” sanan bendim! Sana “unuttum seni” deyip kendini kandırmaya çalışansa beynim! Bedenim hazırlıksızdı. Hemen kandı bu yalana. Kötü bir şaka yaptı kalbim. Oyun oynadı bana. “Öldürdüm” deyip üstünü örttü senin yalnızca. Ama sonra o da kendini tuzağın içinde buldu. Benim çektiğim acı onu da vurdu. Kat be kat artmıştı bu kez. Sancılarla geliyordu. Yuvarlanarak ve çığ gibi büyüyerek geliyordu. Sesimi çıkartamazdım. Yoksa sesim yüzünden üstüme acı çığı çekebilirdim. Zaten normal artçılar yetiyordu. Büyük depremlere hiç mi hiç gerek yoktu. Bu aşka da gerek yoktu ama o da geldi yıktı geçti. Hayır, hayır! Geçmedi! Hala duruyor. Gereği olmayan şeyler gelip bulacaksa hep beni, yaşamak istemiyorum ben!