Anlatıyor kadın , onu ilk gördüğü bir de son gördüğü an’ı.
- Geldiğinde de gittiğinde de heyecanlımıydin ?
diyorum " farkında değildim küçük bir ân’dı " diyor gülümsüyorum.

Insanlar abartmaya meyillidirler küçücük anları , zamansız merhabaları , gözlerine yanlışlıkla değen iki çift renkli gözü ..

Gidiyor kadın , tek başıma kalıyorum koca kafede. Tam karşı masa da iki kumru , ilerideki masa da önünde gazete yaşlı bir adam , sağ masa da bir kadın benim gibi , aramızdaki fark kafasını kaldırmadığı kağıtlar. Boş bir an yani benim yaşadığım ..

Kahvemi yudumlayıp , o büyük şaheserin ayrıntılarını okuyorum " sefiller ".. Herkes onu okur geçer hayran kalır , kimse ayrıntılarına girmez " suç ve ceza da " olduğu gibi.. hesabı istiyorum. Ödeyip ayrılıyorum.
Sonra sahile gidiyorum , bir bankta denizin o güzelliğini izliyorum. Içime huzur enjekte ediyorum , tatlı bir bahar rüzgarı okşuyor tenimi , gözlerimi kapatıp o ânın keyfini çıkartıyorum.

Ve bir den O geliyor , yanıma oturuyor. Hani şu ilk görüşte aşk dedikleri , Türklerin genelde otobüslerde olduğu asklardan. Kalkıyorum başka bir banka oturuyorum. Usulca yanıma yaklaşıyor. Konuşuyor bir ân benimle ,
- Amacım sizi rahatsız etmek değildi . diyor gayet nazik ve kibar bir şekilde. Sesi Tanrının yarattığı en güzel melodi misali doluyor yüreğime ve gözleri insanın gözlerine dikiyor kendini , sanki daha önce binlerce göz görmemişe dönüyor insan.
- yok hayır rahatsızlık değil tek başıma oturmak istiyorum diyorum yüzümde anlamlandıramadigim aptalca gülümsemeyle.
" peki iyi günler " deyip banka dönüyor.

Öyle kötü bir ân ki insan bakmak istiyor ama bakamiyor, konuşmak istiyor ama gidemiyor eli kolu dili baglanıveriyor insanın. Beş dakika daha oturup kalkıyorum , ne o beni durduruyor ne de ben konuşmak için bir adım atıyorum.

Fikriye hanımın bahsettiği küçük bir ân işte yaşadığım..

BCA