Yazarım yokluğunda kalemime beyaz bir sayfa, düşlerime bulutlu bir gölge, baharıma taze bir güneş yoktur. Zamanı gelir bir kokulu çay ve iki adet şekerle damağımıza bırakırız koca geçmişi, bende bu saadetin ufak bir mutluluk damlası olmaya çalışırım... Kim anlar bilmem..
Hasta yatağından geçmişine ihtirasla bakan yaşlı adamın ,yetmiş kadar seneyi yetmiş gerçekten diyerek yaşadığını gördükçe hayıflanıyorum. Aynı gözlerle ve aynı ritimle bakabilecekmiyim diye geriye... Bazen hayat o kara kalemle, olmayan beyaz kağıdın arasına sıkışıverir, yalnızlık böyle bir dengesizliktir. Ve yapayanlızlığı doğurur kendi içinde.. Şimdi tek mesafemiz yaşlılığa doğru, dokunamadığımız tek şey o hain yalnızlık,
Hani caddeyi izleyen,,, iki yaşlı göz gibi, oniki katlı bir apartmanın sekizinci katından,, gelenim gidenim varmı diye ? işte hüzün böyle bir şey, o vakitler muhtemelen dostu kalmaz o yalnızlığın, o vakitler muhtemelen izahati yoktur yaşanmışın ve damlayan iki buruk gözyaşının ve muhtemelendir ki o vakitler hüznüne dostu yoktur insanın...
Hal bu.. daha çok erken resmetmeye başladık bu kareyi... biz o vakitlere geldiğimizde bırakın dost bulmayı hüznümüze, bakabileceğimiz bir pencere bulmak dileği ile geçmişe.. hüznüm ki yalnızdır,ve bildim bileli HÜZNÜME DOSTUM YOKTUR..

CANBOLAT