Kişinin kader senaryosu yazılıdır..Başına ne gelecekse elbet gelir. Takvimi asla bozulmaz ve değişmez Biz sadece senaryosu yazılı ve kendimiz tarafından seyreldilmemiş film gibiyiz. Aslında kader dediğimiz şey bir çember gibidir.Biz o çemberin dışına asla çıkamayız.İçinde döner dururuz.Sadece dönüşler bize bağlıdır.Doğum,ölüm ve nikahın vakti saatinin asla değişemeyeceği gibi...O çemberin içindeki bize ait zikzakların umut ve mutluluğunu sadece biz belirleriz,Bir başka deyişle insanoğlu çember içindeki kaderi kendisi tayin eder.Doğru,yanlış veya çifte kararlılıklar bizi mutlu,mutsuz veya umuda bağlar.

Lakin insanoğlunun gerçek mutluluğu bence kişinin kendi beyninde başlar ve kendi beyninde biter.Elbette tebdili mekanda ferahlık vardır. Ama giderken kişi beynindekileri de gittiği yere beraberce "gölgesi gibi" götürüyorsa bence bu geçmişin fotokopisini yaşamaktan başka birşey değildir.

Sonuç olarak şunu diyebilirim; insanoğlu gerçek mutluluğu başkasından geleceğini zanneder.Halbuki mutluluk başkasından gelmez. Kişi onu kendi beyninde bulmalıdır.Umut dediğimiz şeyi de biz beynimizde yaratmıyor muyuz.Bütün mesele; mutsuz isek hayata korkmadan ve cesurca başka bir pencereden bakmaya başlamaktır.Bizim eksiğimiz bu bakış moduna bir türlü giremeyişimiz değil mi?
Sınavda yanlış yaptığımızı fark edince sileriz,bilgisayarımız çok yüklü ise "delete" yaparız,en yakınımız ölünce gün gelir acımızı sileriz ve yerine dua ekleriz,ekonomik kayıplarımızı gün gelir unuturuz,sileriz, Lakin asıl silmemiz gereken "ihanetli,umursamaz,aymazlıklı," aşkımızın partnerini ya terk edemeyiz, ya da terk ettikten sonra gündemden düşürmeden şiirlere,yazılara,komşu sohbetlerinde yakınmalara,yazacağımız romanlara,makalelere liste başı konu seçerek sürekli gündemde tutarız..hepimiz böyleyiz işte.. Peki bu durumda nasıl mutlu olunur?Yalan mı?

Erdemce...