Asıl sen benim kalbime bak, benim kalbim temiz diyenlere, fakat Allah’a teslimiyet hususunda ve İslam’ı hayatlarına yansıtma noktasında hiç bir positiv yaklaşımda bulunmayan, binaenaleyh yine de kalblerinin temiz olduğu iddiasında bulunanlara şu şekil de yaklaşmamız isabetli olmaz mı?

Elbette kalb temizliği yaşantımız da önemli bir faktördür. Lakin kalbin temiz olma meselesi tamamiyle manevidir. Realite de kalbimiz sabunla, suyla yahut her hangi bir ilaç tozuyla yıkana bilecek bir organ-uzuv değildir. O halde bu temizlik tamamiyle manevi ve rûhidir. Bu gerçekten hareketle; Allah’a isyan hususunda, emir ve yasaklarını dinlememe konusunda hep ilerlerde olan kişi ve şahısların kalblerinin pâk ve temiz olması ve olabilmesi mevzu bahis olamaz.

İleri sürüldüğü gibi, kalb temizliği, Allah’a karşı olan ibadetlerimizi yaşamayı bir anlamda men edip buna rağmen insanı mütedeyyin sıfatına büründüre biliyorsa, pes doğrusu Vallahi. Namaz yok, abdest yok, tesettür yok, teslimiyet yok. Haram havuzunun içerisinde yüz, sonra da kalb temizliği ile övün.

Eğer bize sunulan şekil de ve anladığımız mana da kalb temizliği ile övünen, haramlardan sakınmayan ve yasaklardan kaçınmayan guruhlar değil de, hayvanlar olsaydı, buna bir anlamda mana verebilirdik. Nedenine gelince; hayvanlar asla Allah’a karşı asi olmazlar. İsyankar değillerdir, emrolundukları üzere hareket ederler, efendilerine iteatkardırlar.

Eğer Cenab-ı Allah, hayvanlara kendisine ibadet etme emrini verseydi, istisnasız tüm hayvanlar bu emir ve minval üzere hareket ederler di.

Onun için, kalbinin temiz olması gereken birileri varsa, onlarda hiç kuşkusuz hayvanlar olması gerekirdi.

Nasıl ki; o mana da kalb temizliği, hayvanı hayvanlıktan kurtaramadığı gibi, kalb temizliği ile övünen asi insanlarıda Allah’ın azabından kurtaramayacaktır.

O halde üzerine hususiyle eğilmemiz gereken mesele, kalbimizin temiz olmaktan ziyade ‘açık’ olması gereğidir. Mazallah kalbimiz dumûra uğramışsa o na kilit vurulmuşsa vay halimize....
Devam edecek....

M. Fatih
2006
www.m-fatih.de