Bir gün evde sıkıntıdan patlamak üzereyken, kendimi dışarı attım alelacele... Ne yapacağımı bilmiyordum aptal bir bekleyişe büründüm ve ilk önüme gelen İETT otobüsünde buldum kendimi. Nereye gittiğini bile bilmiyordum. Ta ki adamın biri telefonda sevgiline Kadıköy’de buluşalım diyene dek. Kendi kendime konuştum içimden buluşalım ama kimle neden, ne için... Sen Trabzonsporlusun oğlum dedim. Ne işin var fenerin kalesinde. Aklımı kaybettim oracıkta, yaslandım geriye. Olanı biteni kestirmeye başladım kısık gözlerimle. Yanımda oturacak yer bile yoktu. Yaşlı amcayı gördüğümde ayağa kalkacak kadar aklım başımdaysa neden bu tutarsızlık diye kendi kendimi paraladım... Otobüsün arkasına doğru yürüdüm. Kapının merdiveninde ufak bir çocuk gördüm. Oturmuş boyundan büyük işlere kalkışmış ve Ahmet kaya söylüyordu. Elim ayağım kesildi oturdum yanına ilk sorduğum soru nerelisin olmuştu. Karadenizliyim dedi abi. Gülümsedim onun şaşkın bakışlarına karşı, daha sonra o sordu nerelisin diye Trabzonsporluyum diyebildim ancak.
Bende Fenerbahçeliyim abi dedi. Fenerin maçı ve elinde satmaya götürdüğü bileklikleri vardı. Hayırlı işler abi dedim. Diyemediklerim boğazımda düğüm düğüm kaldı. Boyundan büyük olabilir ama hiçbir güç seni sen olmaktan alıkoyamaz. Diyemedim işte.

Kadıköyün kalesinde
Yabancı uyruklu bir gemi
Kıyısında her türden sevgilileri
Nerde o deniziyle büyüttüğü yakışıklı balıkları
Nerde kaldı artık o sokak gösterileri

Masumane yalnızlığı nerde
Elinde sebze sepetleriyle yürüyen anneler nerde
Aynı mahallede büyüyen çocuklar
Neden tanımıyorlardı birbirlerini
Sokaklar neden kalabalık
İnsanlar neden yalnız

Duvar yazıları nerde ya sokak kedileri
Nerde o porte çizen amca
Nerdesin Kadıköy
Nerdesin fenerin kalesinde ki
Yabancı uyruklu çocuk


Orhan AK