Ölüm üzerine çok mu düşünüyorum acaba...hep garip senaryolar canlanıyor gözlerimde... Mesela ilki şu : beden yaratıldığında bir nefes üfleniyor,canlanıyormuş ya...İnsan yaşadığı sürece bu nefesi tüketiyor mesela..Benzin gibi..Her adım attığında bir önceki adımın olduğu yerde izini bırakıyor...Ben oturup düşündüğümde geçen hafta gittiğim kafede gibi hissedebiliyorum kendimi..Kuantum Fiziğini yaşıyorum bi nevi.. ya da Budistsel ruh seyahatı..
Neyse konu dağılmasın...Ruh,bedenizimin benzini yani...O bittiğinde beden duruyor...
Şimdi, bu nerden geldi aklına lan diyeniniz olursa cevabım : Türkün aklı ya kaçarken ya da s... gelirmiş...
Velhasıl kelam , ruhu içinden çekilmiş bir insan posası gibiyim..Platonik aşığım aşka.. ve yalnız ölmek isterim,Sarı sokak lambası altında..Toprağım sarı yapraklar olsun..örtün üstüme..yıllarca devlet sarısı zevksiz koltukların verdiği rahatı ikiye katlar hiç yoktan...