Vazgeçilmeyi özlemişim uzun süredir yaşamadığım duygulardan biriydi.İncilmekte olsa ucunda alışmış kurdurmuştan beterdir.Bunları hak ediyorum ve durmadan yaşıyorum. Hayatın kirli oyunları beni de sonunda buldu.Kendimi kontrol edebilmeyi cok uzun zaman önce öğrendim.Acınacak hallere düşen aşıklardan olmaktan hep korkmuşumdur.Ve gururumla onurumla duruyorum.Sevdamı bir hiçe sayacak kadar onurluyum ben belki yanlış yapıyorum ama kendi doğrularımı yaşıyorum.Kalbimle beynim çelişki ve karşı konulmaz bir savaş içinde kimin galip çıkacağını merak ediyorum doğrusu, ne kadar yazı yazsam şiirler yazsam şarkılar yazsam yaşadığım hayal kırıklığını anlatamam ve bunu bende başka kimsede anlayamaz fırtınalı günlerin içindeyim gene çok uzun değil sadece 3-4 ay önce yaşadığım ve kurtulduğum duyguların daha çoğunu yaşıyorum şuanda ve bu duygulardan nefret ediyorum.İnsanları anlayamıyorum ilişkiye bakış açılar gerçekten garip yoksa ben mi çok geri kafalıyım burası bilinmez bir gerçek biz sevdik mi hayatımızın değişmez parçası yaparız sevdiğimizi yaşadığımız hayatı onun çevresinde döndürmeye başlarız yavaş yavaş ve onunla mutlu olmak için bütün gücümüzle hayat karşı koyar zorlukları aşarız.Peki ya karşımızdaki insan bunları hak ediyor mu bizim için bir şeyler yapabiliyor mu işte işin can alıcı noktası burası herşeyinle bir bütün olup yaşamaya çalıştıkca küçücük bir hitabın insanın hayatını etkilemesi o kadar garip ki şu 2-3 gün içinde yaşadıklarımı önceden söyleseler gerçekten inanmazdım.Ama insan başına gelince herşeye inanıyor belki gerçekten sevilmedim bunları hak etmedim ve işte bu yüzden böyle yalnız kaldım gene yalnızlığı seviyorum aslında onunla bir bütün olmayı öğrendim geçen zamanda kendimi çok seviyorum herşeyden ve herkesten çok çünkü bir tek kendime inanıyorum bazen kendimi bile kandırmaya çalışsamda bu pek uzun sürmüyor.Anladım ki sevmeye çalıştıkça üzülen sen olursun yapılması gereken tek şey var huzurlu bir hayat için yalnızlığınla mutlu olmayı öğrenmek..









RAFET YILMAZ