Yanlızca farklı bir dünyanın insanı olmadı, başkaları gibi koşamadı ve yürüyemedi o. Hep bir umut saklamıştı bağrında yarına dair.

Güneş bile onu daha fazla zarar veriryordu. Ayakları doğuştan tutmazdı. Gözlerinde umut dolmadan yaş dolardı. Her yerde bir sorun görmekteydi , çünkü o’nun ayakları tutmazdı ve her zaman birine muhtaçtı.

Sabahları akranları gibi doya doya güneşe bakamazdı. Her oyunda dışlanırdı, her zaman yanlızdı ve susmayı en sonuda öğrenmişti , an az o ağlardı. Anıları küçüken gördüğü dört duvar arasındaki yerdi...

Büyüdükçe gönlünde yürüme hevesi ve kendisiyle yaşıt arkadaşları gibi koşup oynamak geçiyordu Caddellerde , sokaklarda ve tozlu yolarda koşmak isterdi. Umutlarından başka bir çaresi yoktu. tek onun mücadele ruhu taşiyacaktı yarınlara...

Okula annesinin sırtında giderdi, annesi fedakkar ve sabırlıydı. Okumak onun için tek umutu oda bunun farkına varmış ve var gücüyle okulu okumaktı. Okulda kendisinden küçüklerle spor yapmayı öğrendi…her zaman yapmacık dostluklardan ve yaramazlıklardan uzak durdu...

Zamanla, Umutan kaleleri yıkmaya ve hayatı sevmeyi öğrenmişti. Düşlerinde yeni yeni sevgileri ve aşkın büyüsünde hep uzak durdu…Anılarında aşkı bile içten yaşadı. gönlünde, taştan kaleler kurmuş ve sesizce yıkacak kara gözlü kalp gözünü açacak bir güzeli hep bekledi. Umutlar sesiz ve derinden ona gülümsüyordu. Beklerken , nice yağmur damlasında ıslanmıştı ve nice bayramlarda sesiz ve köşesinde beklemişti aşk ateşinin nazlı kelebeğini karacadağın ardında kendisine gözkırpan yıldızlara gülümsüyordu...

top oynamak ve koşmak en büyük dileğiydi akülü motorla koşamiyor ama top oynuyordu…en güzelide basketbol oynarken gösterdiği mücadeleydi , sevdalarını umudunu sesiz ve derinden durmadan top oynayarak unutuyordu yanlızlığını. Sevgisini kalbinde , göz yaşlarını yarına taşımamak için her zaman koşmaktı.

Yarına daha güvenle bakmak için , yarına daha çok yatırım yapılması gerekir.


NOT; FOTOGRAF BENİMDİR...