Ne zormuş insanın milyonlarca insan içinden bir kişiyle dahi aynı dili konuşamaması.
Anlaşılmadık hiç.Anlamadık kimseleri.Bu yüzden ne açılabildik ne de açabildik yüreklerimizi.
İşte bundandır yanlızlığımız.Bundandır gecelerdeki göz yaşlarımız.Bundandır "Kimse beni anlamıyor." diye ettiğimiz feryatlar...
Derdi olan her insana kapımız açıktı.Dertler paylaşıldıkça azalırdı.Oysa ne açık kapılardan geçebildik ne de dertlerimiz azaldı.Seni anlamayan biriyle nasıl anlaşabilirsin ki?
Sana kapılarını değil pencerelerini açsa ne değişir ki ? Ne de olsa ancak "Yaşayan Bilir." dedik !
Anlamadığımız için kimimizin derdi kimimizin eğlencesi oldu.Bazılarımızın ağlayarak anlattıklarına gülerek "Üzülme" dedik.Böylece yüreklerine de yaş düşürmüş olduk.İşin kötü tarafı nedir biliyor musun ? İnsan gözlerdeki yaşı dindirir de,dindiremez gönüllerdeki yaşı.
İşte böyle.Nasıl diye sorma yanlızız işte.Topluluk isimleri gibiyiz.Toplum deyince çok kişiyi anımsatsak da tek kişiyiz.
Ama nankörlük etmemek gerekirse aynaya bak.Orada seni anlayan biri var ! Üzme onu.Seni anlayan tek kişiyi de kaybetme.Unutma : MİLYONLARCA İNSAN TARAFINDAN ANLAŞILMAYAN SENİ SADECE AYNADAKİ ANLAR!