Ölüm öyle bir şeydir ki zamanı belli değildir. Belkide bu yazının tam bu kısmını okurken tükürüğünüzün boğazına kaçması ve boğulmanızın sonucunda saçma sapan bir şekilde ölebilirsiniz, esas anlatmak istediğim şey şu ki öldükten sonra tabii sizi hatırlayacak özleyecek insanlar olacak.İşte asıl meselede burada başlıyor niye bir şey kaybedildikten sonra hatırlanır, özlenir ? Sonra suç hep hayata atılır “hayat niye bu kadar acımasızsın” diye, acımasız olan hayat değil acımasız olan insanlar değilmidir. Eh haklıyız esasında suçlayacak bir şeyler olmalı her zaman ve en savunmasız, rahat suçlanabilecek şey Hayat’tır. Nede olsa cevap verme gibi bir durumu yok. Ben size şu teklifte bulunuyorum her şey için kendinizi suçlayın ilk olarak sonra başkalarını ve en son hayatı.

Daha mutlu ve daha başarılı bir yaşam ve hayattan keyif almak icin, dünyada geçirdiğimiz sayılı günleri tüketirken kendi değerlerimizin, yetenek ve potansiyelimizin farkına vararak, istediğimiz bir hayatı dünya üzerinde resmetmek adina kendimizi tanımalıyız.

İnsan hayatını kendini tanıdığı ölçüde güzelleştirir.

Günümüzde kendini tanımayan milyonlarca insan istemediği yerlerde yaşıyor ve kendini tatmin etmeyen, potansiyel ve yeteneklerini kullanamadığı, kendini gerçekleştiremeyeceği işlerde çalışıyor. Hayatın anlam ve amacını bilmeden yaşayan birçok insan, yaşamın insana yüklediği görev ve sorumluluklardan uzak bir hayat sürdürüyor.

Kendini tanıyan insan bulunduğu her ortamı iyileştirmeye çalışır. İnsanlara kızmak yerine onlara yardım eder. Kendini tanıyarak ışığa ulaşan insan diğer insanların da bu aydınlığa ulaşması için onlara yardım eder.Kendini tanıyan insan "Doğrularımla ve yanlışlarımla ben buyum." der ve yanlışlarını düzeltmeye çalışır.

Kendini tanıma zorlu bir süreçtir. Kendini tanımak isteyen insan büyük bir azim ve kararlılıkla kendi üzerinde çalışmalıdır...

berrin korkmaz...