Biliyorum imkansızlığın sesidir bu... Biliyorum sensizlik dolu bir şehrin sensiz yalnızlığıdır yine başıma çöken bu akşam. Biliyorum; bu bir kemanın, hicaz sesidir. Ve tüm hicazlar sensizliğin ince haykırışlarını serer ömrüme...
Sensizlik... Bir ömür bu hale şahit oldu olmasına ama, alışamadım sensizliğin tek bir lahzasına...
“Gözlerin dokunuyor kalbime ey cefakar” diye başlayan bir şiirin  sitemkar mısraları ile teselli bulan sensiz bir koca ömürdür benimkisi işte...
Hiç bir dunya ahvalinin seni benden alamamış olması ne garip değil mi... Hiç bir mecazi nedenin hiçbir cismani ayrılığın benden seni koparamamış olması ne acı bir güzelliktir... bilemezsin.
Ey adı bende saklı! Ey ruhumun varlığına milat! Ey cennetlerüstü bir güzelliği kendisinde toplayan mana!
Seni nasıl koydu içime koyan bilmem ki nasıl yoğurdu ki beni seninle neden sen mayası ile ben hamurunu meczetti meczeden? Neden bendeki varlığın benden daha büyük? Neden alamıyorlar benden seni bu kadar çok “geçerli neden”?
Bir kemanın hicaz sesinde sin yine bu akşam...tıpkı kulağıma okunan hicaz makamındaki ezan sesinde olduğun gibi...Seni üzerime okunan bir hicaz salasına kadar hiç durmadan seveceğim.
Fatih Özbey