”Çok gecikti” dedi içinden. Yağmur başladı sırasını koruyarak. İnsani bi içgüdüyle (Islanma korkusuyla) oturduğu banktan kalkacaktı ki, vazgeçti. ”Gelecek” dedi ”Gelmeli”. Islanıyordu.. Bi şarkı mırıldanmaya çalıştı ve başardı. Uzun zamandır başarılı olduğu tek konunun bu olduğunu farketti.

Hava kararmaya başladı. Düşünceleriyle birlikte…”Gelecek” dedi yine ”Gelecek”. Gelmeyecekti…Basit fiillerle oluşan karmakarışık bi cümle gibi anlaması zor, anlatması daha da zordu ona gerçekleri. Dertleriyle portakal kabukları, sevinçleriyle çamaşır mandalları kadar alakasızdı ve gereksizdi yaşadıkları.

Yelkovan tam 4 kez ezmişti akrebi. Yağmurun toprağı, göz kapaklarının birbirini ve kalbinin beynini ezdiği gibi…Mesafelerce uzak olmak için bir karış uzaklıkta olma şartını kabul etmişti bi kere insan. Bulutlardan kayık yapıp hayali ülke sularında gezindi. Umut topladı denizlerden bekleyişine inat. Hayata inat, Ölüme inat, aşka inat, Ayrılığa inat…”Son kez” dedi içinden ”Son kez bekleyeceğim” Çünkü bir ölüyü beklemekti sabırların en asili.

H. Barış Beledin (Celde)