Ayrılıkar yaşadım istemeye istemeye. Bir sonbahar günü yaprak dökümü misali yavaş yavaş kaybettim sevdiklerimi. Biz ayrılamayız dediğimiz an kendimizi ayrı bulduk. Nedendir bilinmez hep güz mevsimidir ayrılıkları yaşatan.
Hayata karşı bir güvensizlik içerisindeyim. Nerde? Ne zaman? başıma geleceklerden habersiz bir şekilde beklemekte bir işkence gibi geliyor.Olacaklara inat ayakta kalmaya çalışıyorsun ama hep bir korku, yarın ne olacak korkusu. Hep derler zaman her şeyin ilacı. Bu ilacı da deniyorsun fark eden bir şey yok. Kaybettiklerini gün geçtikçe daha çok özlüyorsun. Özlemekten öte bir umutsuzluk.
Zamanla alışırsın ayrılıklara dediler dostlar. Ne de kolay söylüyorlar demi. Yaşamayanlar için kolaydır ayrılıklar. Belki de kandırmacadır söyledikleri. Sevdiğiniz insana seni seviyorum diyorsunuz ama o sizi duymuyor. Ne kadar acı sevginizin karşılıksız kalışı, sevglililerin birbirini duymayışı.
İnsanlara bakıyorum kimse farkında değil bunların. Herkes kendi aleminde. Sanki bu ayrılıkları yaşamayacak. Ama öyle bir an gelir ki yaşadıklarını sanki yaşamamış gibi olursun. İşte asıl insana koyan da bu mutluyken mutsuz olmak. Gönlümde yalnızlık, gözlerimde nem, içimde yalnızlığın sessizliği varken,
Olsa bir fırsat, ıstırap bohçamla gezsem sinsden sineye...........