Şöyle bir arkama dönüp kaybettiklerimle göz göze geldikten sonra , önüme dönüpde kaybedilme ihtimallerimle karşılaştığımda , üzülemiyorum ki !
Nasıl üzüleyim ? Kaybetmişken onca değerimi , bir varmış bir yokmuş olmuşken zamanındaki hayatımın anlamı , yaşayabilmişken yokluklarında , hayat devam ediyor diyebilmiş ve ettirmişken hayatımı devam , şimdi nasıl ihtimallerimde çakılı kalıp da zamanı avucumda tutayım !..
Hani herkes kendine pay çıkarırya yaşamda.İnsanlığın kanunu kabul ettim bunu ve bu kabul içerisinde bir sürü etki tepki yaşadım hayatımda.
Üzülemediklerim suçladılar...Ukalasın, minnetsizsin dediler , değerler senin için önemli değil dediler...
Kaybettiklerimi görenler şaşırdılar , nasıl olur da hala bu kadar insanlara güvenirsin, seninki enayilik dediler...Bende anlamadım şimdi ; enayi miyim ben , ukala mı ?
Ama işte bütün enayiliklerim ukalalıklarım ardında düşünüyorum ben yinede böyle...Onlar bilmiyorlar...En iyisimi bütün ikilemler ardından bildiğin doğrularınla, edindiğin felsefelerle devam etmek...;
-İnsanoğlunun yaşayamayacağı ve alışamayacağı hiçbirşey yoktur.
-Ben insanlara güvenmeden önce onlara güvenebilme gücüme güveniyorum.
-Hayat seni her şartta her halinle yaşayacağım...
Arkanıza dönüp bir bakın; zamanın nice değerleri çıkacaktır karşınıza hayatınızın anlamı olan ve de artık hayatınızda olmayan ve dönüp bakabildiğinize göre arkanıza siz hala yaşıyorsunuz değil mi ?