MELEK ANNEM…

İçimde fırtınaların koptuğu, anlamsız düşüncelerin birbirine girdiği günlerde bile yalnızlığı hiç yaşamadım. Biliyordum, benim için üzülen biri vardı. İçinde sürüklendiğim, isim veremediğim boşluktaki duygusal fırtınanın, benim dışımda bir tek annem farkındaydı. Ne kadar bencilmişim, ne kadar gaddar, acımasız ve duyarsızmışım annemin benim için yaşadığı üzüntüye… Allah’ım! Onunla çatıştığımız anlaşamadığımız o anları nasıl yaratmışım ben… Oysa o benim içimdeki fırtınanın hafiflemesi için çabalıyor ve geçici olduğunu anlatmaya çalışıyormuş meğer bana…Tanrım, annelere öyle bir sabır veriyor ki, hiç kimsede olmayan; onlara özel sanki…Anneciğimde fazlasıyla vardı. Ki; hâlâ daha tükenmediğini görebiliyorum.
Yaşam ona sundukça zorlukları; sanki daha da sabırlı, daha da yorulmaz, daha da çelikleniyormuş gibi, dimdik… Peki, anne, senin içinde neler oluyor? Ben niye duyup, görüp çözemiyorum? Sana neden iyi, hayırlı, sadık bir evlât olamıyorum? Yardım et Tanrım; ben de annem için bir şeyler yapmak, onun sıkıntılarını çözmek, istek ve arzularını gerçekleştirmek istiyorum… Neden olmuyor, neden onun beni anladığı gibi ben onu anlayamıyorum, neden? Oysa ben de anneyim…
Anneciğim… Güzel annem… Seni çok seviyorum… Ve yaşlanman da bu kadar büyük katkım olduğu için de kahrediyorum şimdi kendi kendimi… Çekilecek çilen bitmemiş meğer bu dünyada… Bunu gördükçe de daha da üzülüyorum. Bir şeyler, daha fazla bir şeyler yapabilir miyim diye düşünüyor, düşünüyor, düşünüyorum. Ama onun da altından kalkamıyorum. Sen beni hiç yalnız bırakmadın annem… Kendi yalnızlığını unutup benim yalnızlığımı paylaşman, gözyaşlarıma yarenlik etmen, sadece sana özelmiş. Şimdi ben de anneyim… Zaman zaman; ”Sabır ver” dediğim anları seninle kıyaslıyorum devrin şartlarıyla beraber ve utanıyorum kendimden.
O ellerin; pamuk ellerin; buruşmuş, suyun içerisinde dans eder gibi hâlâ… Ayakların; diz kapaklarının altında ki sıvı kurumasına rağmen eşikten eşiğe atlıyor, sanki hiç acı duymuyormuşsun gibi yüzündeki ifade… Ve sen bana, yok kızım bunlarda bir zorluk mu diyorsun; ama ben biliyorum anacım, amacın benim buna üzülmemem… Hâlâ benim üzüntümü düşünüyorsun ya… Lütfen anne; üzüleyim, yoksa üzülmediğime üzülüyorum inan ki… Söyle artık,”çok yoruldum” de,”yeter” de,”bıktım” de, üz beni anne…
Kanatların;o kadar büyük ki,o kadar heybetli ve güzel ki,ruhum kamaşıyor…Biliyorum bu kanatlar sadece sana ait..Ama bana onları yük ediyormuşsun gibi geliyor anne…
S.K.TÜFEKCİ