Ne zaman geçiyor ki kalpten sevgiler?.. Bedellerin acısı geçince mi tenden..
Anıların hatrına katlanmak / kalmak zor geliyorken, hatalara sığınıp çekip gitmek akıl işi mi?
He yoksa, yoksa gönül işi mi?..
Kalbinin içinden çıkacağı ve çıkası yokken hangi ’hataya’ sığınabilir ki kalp?..
Hatalaaar.. Deyip çekip gidiyorken o bir kalp, bir zaman sonra ’seviyorum’ diye dönebilir mi?..
Döner.. Ama dönmemeli!
Bu sevgiyi kullanmaktır, korsanlıktır..
Bu, kendi hatalarının pişmanlıkla aklının kıyılarına vurmasıdır!.. Aşağılık ve aşağılamaktır..
Kanmamalı..
Sonunu bile bile aynı masalı okumamalı insan..
En kötü anında sığınacak bir liman aramak yerine, kendiyle ve kalbiyle açılmalı denizlere..
Solmamalı günden güne..

’Hayatım..’
Kimse kimsenin hayatı değildir aslında.. Ama o hayata, herkes dahildir aynı zamanda..
Bunu bilmeli..
Eğer senin kalbineyse sevgisi, böyle söylüyorsa dili(!); o kalbinde hangi odada kimin ne kadar yeri varsa öyle kabullenmeli.. Seni seninle yaşamalı, bulunduğun yerden kopartarak değil..
Ağladığında.. Ağladığında ise onun gözünden akan yaş, senin içinde akmalı.. Benliğini sarmalı..
Öylesine sevmeli insan, hakedeni bulmalı.. Yeri geldiğinde omzunu ıslatmalı, ama başını omzundan gülerek kaldırmalı..

Kimse kimse için yaratılmadığı gibi, kimseye hayat adayıp, ölmemeli.. Herkese yer vermeli..

Böyle sevip, sevmeli..
Bunu bilip, bildirmeli..

Ve mutlu olmalı insan,
Bence..


ALTINAY