Bana yalan söyleme
Çünkü ölümün olduğu yerde gerçek yoktur…

Son sözleri oldu bunlar sevdiğinin gözlerine son defa bakarken.
Ölüyor muydu? Evet. Hem de her gün bir kez daha!
Öyleyse bir defa ölmek en iyisiydi.
Bir davette başlayan küçük bir muhabbetin arkasından gelecek olan acıları tahmin edebilir miydi?
Sakin sulara açılmışken fırtınaya dönmüştü hayatı.
Bir insanın tek dileği sadece sevdiğinin yanında olmaksa bunda imkansız ne olabilirdi ki? İşte bu sorunun cevabını hiç bulamadı.
Yıllarca hasret, yıllarca özlem ve yıllarca süren acıdan sonra dayanacak takat kalmıyormuş insanda.
Artık ya onunla olmak ya da hiç olmamaktı tek derdi!
Elinde kalan tek seçenekse “artık hiç olmamak” olmuştu.
Sadece masumca sevmek, sevdalanmak ne kadar acı verebilir ki bir insana!
Yaşadıkça yaşamının her saniyesinde öğretiyordu bunu hayat…
Elleri titreyerek aldığı telefonla son bir defa arayabilme kuvvetini bulmuştu kendisinde.
- Hayatın bana getirdiklerini hep sevgiyle kabul ettim… senden gelen ne varsa yüreğimi sonuna kadar açtım hiç kapatmadan… canım yandığında sadece kendi yüreğime sığınmak zorundaydım çünkü; sende benim yüreğimi taşıyacak güç yoktu! Sevdayı her haliyle yalnız yaşamak zorundaydım, sana bu kadar derin anlatamazdım çünkü; sende bu sevdayı kaldıracak yürek yoktu! Sana parçalanan kalbimi gösteremezdim çünkü; gördüğünde dayanacak kuvvetin yoktu! Şimdi bana ağır gelen bu kader, hayatının geri kalanında omuzlarını çökertecek belki, ama beni her anında yaşayıp, beni ömrünün her dakikasında anlaman için artık bu yükü sana bırakıyorum!
- ……
Ve sustu…
Anlam verememişti önce , düşündükçe, ses kulaklarında yankılandıkça çılgına döndü ve sokağa attı kendini genç adam. Aramaya başladı , hem koşuyor hem de bir taraftan arıyor telefonu açması için kendi kendine yalvarıyordu! Ama cevap yoktu…
Sonunda eve ulaştığında bütün masumiyetiyle yatağında uyuduğunu gördü ve yanına yaklaştı.
Seslendi
Ama sesine karşılık bir ses gelmedi… bir kez daha denedi ve halsiz , çaresiz bakışlar belirdi karşısında. Bitkin ama öylesine bir sevdayla bakan bir çift göz vardı şimdi karşısında..
Kulağına eğildi ;
- Seni seviyorum… diyebildi büyük bir pişmanlık ve çaresizlikle
Ve iki cümleyle bitti bir hayat kollarının arasında…

- Bana yalan söyleme
Çünkü ; ölümün olduğu yerde gerçek yoktur!

Dedi… ve o sevgi dolu gözlerini son defa kapatıp sevdiğine bıraktı sevdasının bütün yükünü!

Yıllar geçti aradan… her gün biraz daha iyi anlıyordu hatalarını. Ne olurdu ki yanında olsaydı kısa ya da uzun geçecek o hayatı onunla paylaşsaydı… geç kalmıştı artık!

Çok geç kalmıştı!



Hayat çok kısa ; geç kalmamamız dileği ile


Kadriye ÖZBEK