…/…

Yüzüne düşen saçları, elinin bir hareketi ile gizleyiverdi kulaklarının ardına. Başını kaldırdı. Boş gözlerle karanlığa baktı, bir süre. Karanlığın içinde parıldayan, ışıklarını seyretti yıldızların. Saate baktı: 04.30… Ne yıldızlar ne de saatin gösterdiği rakamlar bir anlam ifade etmedi, zihninin yorgun algısına.

Düşün, dedi. Düşün… Beceremedi.
Kapan, dedi gözleri.
Uyu, dedi beyni.
Başını yasladı, koltuğunun arkalığına.
Gözlerini kapattı.
Düştü… Düştü… Düştü…
Ta ki uykunun sıcak kolları, bedenini yakalayıncaya kadar…

…/…

“ Neden evleniyorsun? “
“ Bilmiyorum.”
“ Seviyor musun? “
“İnan, hiç bilmiyorum. O an ağzımdan “ Evet “ çıktı. Hepsi bu. Hissettiklerimi mukayese edebileceğim, benzer bir duygu yaşamadım, bilmiyorum. Sadece “Evet” dedim.”
“ Ben sana söyleyeyim mi neden evlendiğini? “
“ … “
“ Arkadaşların evlenmeye başladılar. İşte bu yüzden. Yanlış kararlar alıyorsun. Dikkatli ol, pişman olacağın şeyler yapma!”

Sonra… Çok ama çok yıllar sonra, birini tanıdı kadın. Sevdi. Çelişkiler içinde bir şeyler yaşamaya çalıştılar. Bir şeyleri paylaşmaya çalıştılar. O İlkti ama kendisi ilk miydi? Hiç bilemedi.

İkinci yıllarıydı… Onun yaşadığı şehre geldi, adam. Kilometreler aradan kalktı. Birbirlerini ve beraberinde gelen sorunları yaşamaya başladılar.

Bir sabah, iş yerini açtı kadın. Yalnızdı. Günün henüz uyanmamış saatinde, işe koyuldu. Kulağı, telefondaydı. İşleri bitmiş, ortalığı topluyordu ki mesaj sesini duydu. Ellerini yıkadı. Mesajı okudu: “Hayatımda başka biri var.”

O kişi ile evlendi, adam.

Eşinden ayrıldı, kadın.

On yıl sonra yine buldu kadını, adam. Çok da çaba gerektirmiyordu, eylemi. Kadının hayatında, değişen bir şey yoktu. Cep telefonundan tut da bilinebilecek neyi var idiyse hepsi aynıydı. Yalnızlığının dışında.

Mutsuzdu adam. Eşi ile ayrılmaya karar vermişlerdi.

“ Seni görmek istiyorum “ dedi.
“ Peki “ dedi, kadın.

Sadece merakından. Ne hissedeceğinin merakından.

Görüştüler.

Baktı, kadın… Ne hissediyorum? Dedi. Zafer hissetmesi gerekirdi. Dize getirmiş olmanın yaratacağı zafer duygusu. Var mıydı? Yoktu. Özlemiş miydi? Hayır. Mutlu oldu, kadın. Demek ki kişiye ve duygulara ait kalmış bir şey yoktu. Ayaklarının altında sağlam bir zemin vardı. “ Dinle “ dedi, kendine. Değişmiş mi? Merakı ile…

On yıl öncesi, her ne anlatmışsa, aynılarını anlattı, adam.

“ Dene “ dedi, kadın.
“Hayatımda olmak istiyorsan, şartlarıma uyman gerekiyor. Çünkü benim, illa ki hayatımda biri olsun diye bir arayışım, beklentim yok “ dedi.
“ Peki “ dedi, adam.
Güldü kadın, içinden. “Daha vurucu darbeyi yemedin.” Dedi.
“ Peki “ dedi. “ Ah! Unuttum söylemeyi. Benimle tensel bir şey yaşayamazsın, istemiyorum.“ dedi.
Durdu, adam…
Kaldı…
“ Tamam “ dedi.
O günün akşamı, hayatı ile ilgili tüm aktarımlarını yalanlayıp, gitti.

24 saat olmamıştı, geleli. Ama o 24 saatin içine, Romeo ve Juliet’in bile yaşayamadıkları bir sevgiyi sığdırıvermişti. Söylemleri ile tabi ki ve kendi kendine.
Sen? Dememişti, hiç.
O kadar emindi kendisinden.

…/…

Kapalı göz kapaklarının ardından, gözleri kamaştı. Kaşlarını çattı, kadın. Elini kaldırdı. Her ne idiyse, engellemeye çalıştı. Bedenindeki sıcaklığı hissetti. Boynundaki ıslaklığı algıladı. Yarı uyanık zihni “ Ter “ dedi. Yavaş yavaş açtı, gözlerini. İfadesiz gözlerle baktı. Yıldızlar… Son hatırladığı; yıldızlar ve karanlıktı.

Oysa şimdi pırıl pırıl bir gökyüzü, sağa sola serpilmiş bulutlar ve olanca sıcaklığı ile gülümseyen bir güneş vardı karşısında.

Rüyasını anımsadı…
Yüzüne düşen saçları, elinin bir hareketi ile gizleyiverdi kulaklarının ardına…
Sevgiyle güldü…
Güneşe…
Ve
Tüm canlılığı ile doğan güne…


Eser Akpınar
13.06.2011
İzmir