En çok, sevdiklerine ve sevildiğini sandıklarına kırılır içinde bir yerler susarsın. İnsanların işleri güçleri var; benimle uğraşacak zamanları yok ya! Der, bütün soruları kendine sorarsın. Bir gün akıllarına gelmez mi? Bu da insan; yumurta saymıyor, acısıyla, tatlısıyla bu hayatın içinde diye düşünmezler mi?

Kime sorsan çok yoğundur ve hiç zamanı yoktur… Bu zaman, sadece bana mı çalışıyor? Armut toplayan bir tek benim ellerim mi yoksa? Sahi! Sevdiklerine, sevildiklerine ayırmadığın zaman, hangi önemli işe yarar? Zamanı, yaşamak için sadece gereksinimlerini karşılamaya kullananlar, insan olmanın özelliklerini taşıyorlar mı acaba? Bu sorular kemirdikçe beyninin derinliklerini, yalnızlığa, vefasızlığa mahkûm, döner durursun çıkmazlarında ve önemini yitirir tek başına insan olma vasıflarını taşıman… Oysa birçok özelliğin yanında, duygu, düşünce, konuşma, gülme gibi ne güzel özellikleri var insanın. Duygu ve düşüncelerimizi paylaşarak, acılarımızı azaltıp, sevinçlerimizi çoğaltsak… Coşkun nehir gibi akmadan yaşam avuçlarımızdan, güle-oynaya, sarmaş dolaş yaşasak…

Gerek olduğunda; canını verdiğin o dosta koşarsın, zamansız, bu sevdiğine koşarsın yoğun. Omuzların düşer, bükülür boynun ve sende kalır güzelim duygular. Sarıldıkça sarılırsın yalnızlığındaki sessizliğe, içinde kopar fırtınalar... Ne sevincini dökecek kucak, ne acını dindirecek omuz bulamazsın…

Yok, sayıldıkça, yok saym...aya başlar iç kırıklıkların. Gün olur, hiç görmedikleri senden, eksilen sevgiyi tamamlamak için döndüklerinde, ne sessizliğin dillenir, ne kendilerinde bir şeyler ararlar. Zamana bırakır, büsbütün uzaklaşırsın. Sen sağ, ben selamet... Bu da senin huyun... Görmeyenin gözünün içine sığamazsın zaten...

Kalan acı, sevdiklerinden olması…

Meliha KAR