Bir zamanlar küçük bir kız vardı...saçları altın sarısı..gözleri yeşil...küçücük yüzünde hep bir tebessümle
dolaşırdı....yaradılştan sevgi dolu bir yüreği vardı...kendi kendine küçük hayaller kurar onlarla mutlu yaşardı...
Ama bu küçük kız hiç büyümeyeceğini düşünürken.. bir gün aynada kendini kocaman bir gençkız olarak gördü...

Ne kadar istemesede büyümüştü artık...o günden sonra dudaklarındaki çocuksu tebessüm..bakışlarındaki ışıltı kayboldu..
Canım dedikleri.. bu masum güzellikleri ta yüreğinden söktüler...o gün bu gündür hep kaybettiği o çocuk ruhunu arar oldu..

Bir gün geldi ki kendini bambaşka bir yerde buldu...kalbi başka bir atıyordu...bakışlarına değişik bir ışıltı yerleşmişti...
dudaklarında mutlu bir tebessüm belirmişti...tamam demişti artık MUTLU OLMA ZAMANI...ama çok yanılmıştı...bir zaman sonra kendini karanlık...ayaklarını taşların kanattığı bir yolda buldu...önünü göremiyordu....düşe kalka ilerlemeye başladı..geriye dönme şansı yoktu..hem dönse onu orada bekleyen tek şey yalnızlıktı...hayır artık bunu istemiyordu...ne pahasına olursa olsun yolunu bitirmeliydi...
Yürümeye başladı korkuyordu...bu korkuyu yenmek için hayaller kurmaya başladı...sanki hayal kurdukça daha bir yürekleniyor...
cesaretleniyordu...ıslak gözlerini kapayarak..o eşsiz hayallerin ışığında yürüdü...yürüdü...içinden sevilmek böyle bir şey olmalı...sevilirsen bedelini ödemelisin diye telkin ediyordu...çünkü hayatı boyunca hiç sevilmemişti ki bilsin...sonunda durdu...
kendini o hayal alemine öyle kaptırmıştı ki..gözünü açtığında aydınlık olacağını düşündü...ama hayır her yer zifir karanlıktı hala.... sonra bir fısıltı duydu taaa içinden bir yerlerden ’SANA KİM SÖYLEDİ SEVİLECEĞİNİ Kİ..BU YOLA ÇIKTIN...GERİ DÖNME ZAMANIN GELDİ....evet doğruydu...çaresiz dönüp kısa bir zamanda katettiği yolu..adım adım dönmeye başladı...ilkten taşlar acıtmıyordu ayaklarını..ama şimdi her adım da acı taaa yüreğine saplanıyordu...
Çok uzun süren yolculuğun ardından başladığı noktaya geri döndü...ama artık eski küçük kız değildi...bakışlarına yerleşmiş hüzün bulutları ve çatlamış dudaklarında ki buruk bir tebessümle...beyazlamış saçlarıyla...ruhu çökmüş bir genç kadındı o artık...Yemin etmişti sevmeyecekti..kimseden de sevgi beklemeyecekti...ama ne acıdır ki tarih tekerrür etti...sevgiye aç kalp bir kez daha çırpınmaya başladı...yine hayaller....düşler...mutlu biten hikayeler yazıldı...

Heyhat bu da boştu....kendi kendine POLYYANNACILIK OYNAMIŞTI...Şimdi tekrar geriye dönüş yoluna girmeli...girecekte...
ama bu sefer ki dönüş çok daha kahırlı..çok daha acılı olacak....ancak tek avantajı yoldaki taşlar artık ayaklarını acıtmayacak...tek acıyan..kanayan küçük bir yürek olacak o kadar...ama o zaten hep acıyla çarptığı için sanırım dayanacak...!