İnsan alkole ilk başladığında, keyiflidir. İçtikte içesi gelir, hoş muhabbetler döner. Alkol kana karıştıkça kadeh sesleri adeta içini ısıtır insanın. Yavaştan girer içine, boğazın yanar, tatlı tatlı acı hissedersin. Ama şişe bitince bir burukluk olur içinde insanın kafasında soru işaretleri dolanır, acaba? diye. Ertesi gün o soru işareti akıllardan kalkar, yine devam. Ta ki şişe bitene kadar. Şişe bitince aynı duygular... Artık duygular körelmeye başladı mı zaten alkolik biri olmuşsun demektir. Bardağın hiç boş kalmaz, vücudun alkolsüz duramaz, her geçen gün fazlasını ister. Alkollüyken daha sahicidir ya insan, içinden geleni söyler ya hani, hep doğaldır. Ben de sana karşı öyleydim galiba, aşırı doğal. Belki de bütün suçum alkolik olmamdır(doğal). Beni bu hale getiren de içki sanırım(sen). Sana bu yazıda içki mi desem, içkiyi bardağıma dolduran kişi mi desem onu da bilemiyorum. Belki de hangi yüzünü benzeteceğime karar veremeyişimdendir. Ama şu bir gerçek beni burda bile çok zorluyorsun çok..



Ozan Kamış