Kimi, hüznünü damıtır hatıralarının arasına; kimi, avunuverir öylece resimlerin kuytusunda...
Kimi, sellerden kurtarabildiğini kurtarma çabasındadır; kimi :’ Aman, boşver’lerin acizliğinde yitip gitmektedir...
Kimi, olacakken olmayanların yasında; kimi, olanların pişmanlık bataklığında çırpınır durur...
Kimi: ’Daha zamanı değil.’ demenin kör gururunda; kimi :’Ne zaman gelecek aşk?’ demenin el pençe duruşunda...
Kimi zaman aşk; yanlış bedende, yanlış yürekte, yanlış bir ruhta can bulur; doğar ve büyümeden ölür...
Kimi zaman aşk; yanlış bir yürekte bile can bulamadan ve filizlenmeden kendi bedeninde çürüyüp kalır öylece...
Aşk, kimi zaman unutturur kendini; hiç uğramaz hiçbir yüreğe...
Kimi zaman boğar yürekleri yoğunluğunda...
Zaman geçer; dakikaların kaplumbağa hızıyla geçtiğini sandığımız anlarda yıllar yıldırım hızıyla yol alır ömrümüzde...
Hep olması gerekeni bekleriz; olanın varlığından habersiz.
Ertelenmiş duyguların birikiminde gittikçe ağırlaşır yüreğimiz ve gün gelir; ki o gün geldiğinde altından kalkamayacağımız bir göçüğün kurbanı oluveririz çaresiz...
Milyarlarca can nefes alır dünyada; ama çok azı aldığı nefesle başka bir yürekte can bulur hayatta...
Çok azı aşkı doya doya ve doğru insanla yaşar...