Son zamanlarda gözlemlediğim bir şey var.Ya da hep vardı da ben yeni yeni fark etmeye başladım. Ağzımızdan çıkan sözlerle, aslında söylemek istediklerimiz farklı gibi. Dilimiz başka gönlümüz başka telden çalıyor sanki. Kalp den söylediklerimiz akıl süzgecinden geçtikten sonra şekil değiştiriveriyor. Bu da kendini tam bir zıtlıkla gösteriyor. İddialı söylemlerden bahsediyorum. “Asla” ya da “Kesinlikle” gibi iddialı başlayan ifadelerden . Üzerine basa basa söylenilen bu beylik cümleler aslında kişiyi ele veriyor. Bu kadar keskin konuşarak içindeki gerçeğin dışarıdan görünmesini engellemeye çabalıyor. Oysa ki sıklıkla tekrar edilen bu telaş ,bu savunma asıl kimliğin ortaya çıkmasında en büyük ipucu.
Örneğin ;

“Ben samimiyete çok önem veriyorum.” diyen birinin samimiyetinden hep kuşku duymuşumdur.
“Ben yalandan hiç hoşlanmam, asla yalan söylemem.” deyip de tek ayak üzerinde kırk yalan söyleyen biri beni hiç şaşırtmaz.
“Ben doğallıktan yanayım.” diyerek tüm doğalsızlığıyla ortalarda dolaşan niceleri var.
“Ben asla paraya önem vermem.” diyen birinin ise cimrilik konusunda oldukça kabarık bir dosyası olmalı.
“Ben herkesle çok iyi anlaşırım.” sözünü eden birine ise “Ne gereği var, bu kadar sosyal olmak yormuyor mu seni” demek gelir içimden.
“Ben insanları çok severim.” diyen ama bir o kadar da dibe vuran yalnızlıklar yaşayanlara ne demeli.
“Ben prensiplerimden asla vazgeçmem.” diyenler ilk fırsatta çıkarları gereği yeni yeni prensipler edinmekte gecikmiyorlar.
“Ben senin baban sayılırım, benden sır çıkmaz, yüz güzelliğine değil ruh güzelliğine önem veririm ,ben dedikoduyu hiç sevmem…………………………..”

Nasıl? Bu cümleler size de tanıdık geldi mi?

Sanırım bu riyanın en büyük sebebi kaybetme korkusu ya da sahip olamadıklarını kazanabilmek adına kişinin kendisine oynadığı tek kişilik bir oyun.


“Ben herkesle samimi olmak istemiyorum. Bazen yalan da söyleyebilirim.Asıl kandırmaca hiç yalan söylemediğimi iddia edersem olur. İlle de doğallık diyemiyorum.Çünkü süslenmeyi,bakımlı olmayı çok seviyorum.Paraya önem veririm.Sadece hayatımın amacı değil de arzularıma ulaşabilmekte araç olması açısından para gereklidir diye düşünüyorum. Çocuklar hariç her insanı sevme lüksüm yok . Herkesle iyi anlaşabilmekle ilgili bir kaygımda olmadığı için az ama sağlam arkadaşlıklar kurmayı kendime prensip edindim.” diyen birisi bana göre kalbiyle ve aklıyla tutarlı bir görünüm sergiliyordur.

Sizce de böyle söylemlerde bulunan birisi daha samimi ve güvenilir görünmedi mi?