Ölümdü insanları hayata bağlayan
Kimi zaman ansızın gelir karartırdı aydınlık dünyaları
Geride iki damla gözyaşı ve hiç eskimeyen fotoğraflar bırakarak öldürür hayat dolu yürekleri
Zamanın göreceliğini hatırlatır kıymetini bilmeyenlere
Gönüllerde kalan ama bir türlü söylenemeyen duguların bir an önce söylenmesini ister


Sonbaharda düşen her yaprak gibi o da sayısız yaprak düşürür inlerce aile
ağacından
Kışın ölen toprak ilkbaharla birlikte yeni yaşamlara gebe kalır
Ve ilk kez gözünü açar yeni doğan güneşe
Bu defada yeni umutlar,aşklar yeşertir gönüllerde
Umutsuz insanın yaşamasının imkansız olduğnu söyler nice karamsar yüreğe

Hayat denen yelkenli doğum ve ölüm çizgisi üzerinde
akıp gider bir nehir boyunca
Anlamaz insanoğlu yaşadığı anın değerini ya da anlamak istemez
Hep onsekizlere kurarken saatin yelkovanını
Bir de bakarsınız ki
Gençlik rüzgarı alır götürür saatin kordonunu

Ayşe ninenin yüzündeki yaşlılığın getirdiği derin çizgileri
ellerindeki kahverengi lekeleri göremez iinsanoğlu
Ahmet dedenin elinde bastonu bükülmüş boynuyla otobüse binişini küçümserler
kendilerinin de bir gün onun gibi olacaklarını hiç düşünmeden
Minik bir bebeğin tebessümü mutlu ederken evreni
Küçük Zeynebin yüksek sesle ağlaması kızdırır ağlamasını unutan yüzleri


Herkesi bir telaş alır işler hiç bitmeyecek gibi
Sanki bu dünyada sonsuza kadar direk dikecekmiş gibi
Neylersin garibim bilmiyor ki zamanın ondan neler götürdüğünü
Yaşadığı anın kıymetini
Yaşadın mı doyasıya yaşayacaksın her anı
Yaşadığın an bir daha geri gelmeyecekmiş gibi