Hadi sevgili bana sevdiğini söyle… Ama hiç “seni seviyorum” cümlesi olmasın içinde. Hadi sevgili seviyorsan yüreğin gelsin dile. Ben dille söylediğinin dilde kalacağını biliyorum nihayetinde. Verebiliyorsan yüreğini ver elime…Yüreğini ver ki inanayım sevdiğine. Herkeslere söylediklerini ise bana sakın söyleme…


Hadi sevgili bana sevdiğini söyle. “Ama, keşke, maalesef” li cümleler olmasın içinde. Çünkü ben bitmemiş cümleler istemiyorum aşk defterimde. Başla ve bitir gerekiyorsa bütün cümlelerini ama dediğim gibi tek mazeret olmasın içinde…


Hadi sevgili bana sevdiğini söyle. “Senin için ölüme gözü kara giderim falan da” deme. Sunabileceksen gözü kara yaşamını sun bana. Adayabilirsen ada kalan ömrünü ömrüme. Öyle inandır kendini beni sevdiğine ve öyle inandır beni, beni sevdiğine…


Hadi sevgili bana sevdiğini söyle. İçinde “dün ve yarın olmasın.” Sadece “bugün” olsun. Bütün cümlelerin şimdiki zamanda dile gelsin. Haydi sevgili gün bugündür bana ithaf ederek kurtar sevgi cümlelerini. Bakalım kaç sevgi cümlesi kurabileceksin bir günde? Söylesene kuracağın bütün cümlelerin yetecek mi bugüne?


Hadi sevgili bana sevdiğini söyle… İçinde “sen ve ben” de olmasın. “Biz” olsun sadece. "Biz" diye başladığın cümleyi yine “biz” diye bitirebilecek misin? Hadi göster bana marifetini? Göster ki inanayım beni sevdiğine. İnandır beni sevdiğine.


“Seni seviyorum, ama….” diyorsan, yok yok “seni ölümüne sevdiğimi sen zaten biliyorsun keşke ….. olmasın” diye devam ediyorsan, “biz seninle çok güzel şeyler yaşayacağız ama bu bugün mümkün değil” diyorsan ve “ben … vazgeçemem” diye devam ediyorsan/edeceksen bana sevdiğini sakın söyleme sevgili.

En iyisi sus sevgili hiçbir şey söyleme...

26/10/07-Cuma/14.53