Yorucudur,kırıcıdır.
Sarsar,düzeltir,sayar...
Günlerle düşman,üzüntüyle yoldaş yapar bazı bazı...
Ama huzurun attığı yer o’nun kalbi.
Mutluluğun doğduğu yer ise; gözleridir.

Hayaller kurulur,ümitler edilir
Yarı yolun berduşluğunu düşünür,ıslatır yanakları
Ama tarifsizdir,o sakinliktir...

Dizginler hayatı,dizginler nefsin arsızlığını.
Bekler,sabreder,haykırır...
Gene de yürür ve; ölür...

Tarifi; kelimelerden bir eksik bir fazla derken çarpar yüze kalpte ki çarpıntı...
Bu yüzdendir onun tarifsizliği.
Bundandır onun yüz yıllardır ’var’ oluşu.
Ondandır bazen onun ’yok’luğu.
Çelişkidir; var ve yok arasında ki o ince çizgi.

Sözler verilir,hayatlar birleştirilir...
Birleşen mi birleştiren mi daha çok sever?
Hangisinin fedakarlıkları daha yoğundur?
Hangisinin canı daha çok yanar?
Tariften yoksun...

Korkar aşkın içinde ki insan...
Bazen insanlıktan çıkmıştır da.
Halsiz,derdine devasız sürünen yolcu vâri...
Korkaktır; terkedilmekten,sevilmemekten,kaybetmekten ötürü.
Cesaretsizdir; kırmaktan,vazgeçişten,hayattan...

’Ben’ bulduğum gözlerden arındırmam ruhumu,
’Ben’ yarin ağzından çıkan sözlerden gocundurmam hayalimi.
’Ben’ bıraktım onun ellerine kendimi...
’Ben’ son sözlerimde bakışlarımla eyledim o’na sevgimi.

Ya siz? Yoksa tarifsizlik misiniz? ...
Ya da tarifsizliksiz misiniz?

Lütfen olumlu ya da olumsuz eleştirilerinizi eksik eylemeyin... Teşekkürler...