Askerliğim de bitti. Hiç bitmeyeceğini sanmıştım. 5 ay 5 gün bana koca yıllar gibi geldi ancak bir baktım Selimiye Kışlası’na veda etmişim, sivil hayatıma merhaba demişim...


Şimdi kendimi hürgeneral hissediyorum, özgürlüğü-mü anbe an yudumluyorum...


Askerlik de ömrümden bir basamaktı, o da gitti, her şeyin gittiği gibi...


12.10.2010/15.05.2011 tarihleri arasında askerdim. İstanbul’da askerlik yapmanın keyfine vardım, gitmediğim yeri kalmadı metropol kentin, adımlamadığım sokağı olmadı dünya şehrinin...


İstanbul’a dair nice hatıra topladım. Deniz, martı ve yağmur üçgeninde keşfe çıktım. Dost bildiklerimin ne kadar vefasız olduklarını ziyaretime uğramadıklarını, beni sormadıklarını görerek anladım. Bu anlama acı verdi bana lakin ders vermesi büyüktü. Dünya o günler değildi, dünyanın günü çok nasıl olsa...


Askerlik de bitti. Askerliğimde baya arkadaş edindim, fazlasıyla genç tanıdım, saatlerce düşüncelere daldığım oldu. Sabrının sert taşını taşıdım omzumda, itiraz etmeden ve mantık aramadan yaşamanın kaç şiir ettiğini kavradım...


Bazen isyanlara kalkıştım, bazen inzivalara çekildim, bazen nöbet başında düşlere dalmanın ne güzel bir an olduğunu tattım, bazen kalbim kırıldı, bazen iftiralara maruz kaldım, bazen zaman geçmiyor diye saatimi kolumdan taşımadım, bazen de hangi dünyada olduğumu unuttum...


Askerlik de bitti. Dayanmanın gücüne eriştiğimi söyleyebilirim okurlarıma. Askerlikte 50’den fazla kitabı su gibi okuduğumu da itiraf edebilirim. Diyebilirim ki askerlik her şeye rağmen bana ilaç babındaydı...



................................
Mehmet Selim ÇİÇEK
20 Mayıs 2011,,,
Kerboran