Mesleğimizi anlatırken,tanıtırken artık ‘kutsal meslek’,’mum gibi eriyip gitmek’

vb. ifadelerden kurtulmamız gerekmiyor mu artık?

Yanlış şeyler mi bunlar?Elbette hayır!

Yalnız bu övücü,gurur verici ifadeler öğretmenlik mesleğini tam anlatıyor mu

acaba? Yeni tanımlamalara ihtiyaç yok mu gerçekten?

Zaman çok hızlı değişiyor,bilgi bir tık’ın ötesinde artık.Bu bilgi

bombardımanından kendimiz ne kadar faydalanabiliyoruz?Öğrencilerimizi

ne kadar haberdar edebiliyoruz?

Karşımızda her söylediğimizi aynen kabul eden,aileleri tarafından eti senin

kemiği bizim laflarıyla teslim aldığımız öğrenciler yok artık.

Bizleri soru sağanağına tutan,iletişim araçlarının imkanlarından deyim

yerindeyse köküne kadar faydalanan,bizden farklı açılımlar bekleyen

öğrencilerimiz var artık.

Bizden talepleri değişti yeni nesil öğrencilerin:

Sınıfa dizüstü bilgisayarını getirmek isteyen öğrencilerimizin karşısında

,bilgisayar çıktısı ödevleri kabul etmeyen bizler,ne kadar

direnebiliriz.?Direnmemiz doğru mu?

Bizim görevimiz, onların genç beyinlerini ezber bilgilerle yormak,köreltmek

değil,bilakis beyinlerinde yeni kıvılcımlar çaktırmak,yeni soru işaretleri

oluşturmak olmalıdır.

Medenice tartışmayı bilen,düşünce üretebilen,okuduğu bir kitaptaki fikirleri

bizimle değerlendirebilen öğrencilerin ortaya çıkması bizim yeni görev alanımız

olmalıdır. Biz sadece öğreten olmamalıyız.

Sadece dinleten hiç olmamalıyız.

Karşımızda bizi her halükarda onaylayan öğrenciler görmek bizi asla mutlu

etmemeli. Görev tanımımız,alanımız,misyonumuz değişmeli.

Mesleğimiz kutsal bir nitelik taşıyor doğru.

Sorumluluklarımız haklarımızı fazlasıyla aşıyor doğru.

Kardelenler yetiştiriyoruz kabul.

Bütün bu hamasi tanımlamalar öğretmeni anlatmaya yetiyor mu?

Bence yetmiyor,yetemez de…

Çağın getirdiği yenilikler karşısında uyuyan değil ,uyandıran öğretmen

olabiliyor muyuz? ‘Ben bir öğretmen değil uyandırıcıyım.’ (Robert Frost)

Ben katılıyorum buna…

Ya siz?..